کتاب «آرشیو کودکان گمشده» رمانی نوشته ی «والریا لوییزلی» است که نخستین بار در سال 2019 انتشار یافت. یک زوج به همراه دو فرزندشان در گرمای تابستان به یک سفر جاده ای از نیویورک به مقصد آریزونا می روند. همزمان با این که خانواده به سمت غرب حرکت می کند، پیوند میان آن ها به تدریج سست می شود: یکی از بچه ها می تواند احساس کند که اختلافی میان پدر و مادر شکل گرفته است. بچه ها از طریق سرگرمی های کوچک همچون آواز خواندن و بازی با نقشه و دوربین عکاسی سعی می کنند هم با بحران خانوادگی خودشان و هم با بحرانی بزرگتر کنار آیند که در تمام خبرها به گوش می رسد: داستان های مربوط به هزاران کودکی که در تلاش هستند تا از مرزهای جنوب غربی وارد آمریکا شوند اما یا دستگیر می شوند یا جایی در بیابان، راه را گم می کنند.

در واقع تنها چیزی که پدرها و مادرها می توانند به کودکان خود عرضه کنند کمی اطلاعات است: این گونه ناخن هایت را می گیری، این گرمای یک آغوش پرمهر و واقعی است، این گونه گره‌ی موهایت را باز می‌کنی، من تو را با تمام وجودم دوستدارم و در مقابل متاعی که بچه‌ها به پدرو مادرها می‌دهند، با وجود غیرملموس بودن، در عین حال بسیار بزرگ‌تر و ماندگارتر است. چیزی مثل یک محرک برای آن که زندگی را کاملا در بر بگیری و آن را درک کنی، بچه ها والدین را وادار می‌کنند تا از نقطه‌ی امن خود خارج شوند، به دنبال جرقه‌ای خاص بگردند، در پی یک نگاه، یک ریتم، یا روشی درست برای داستان گویی بگردند، من تو را با تمام وجودم دوستدارم آن ها می‌خواهند پدر مادرها بفهمند که داستان ها چیزی را درست نمی‌کنند، کسی را نجات نمی‌دهند اما شاید باعث شوند که دنیا در عین حال که پیچیده تر می‌شود قابل تحمل تر هم هست.