همواره این کلمات هستند که در شکستن سد دنیوی و فانی به من یاری می‌‌رسانند. چیزی در روح شعر، یعنی کاملاً شکل و نغمه‌ی دقیقش، مرا موظف می‌‌کند که آن را در قالب کلمات درآورم. چنین فعالیتی راهی است برای رهایی از خیال واهی زمان. شعر سرعت زمان را کاهش می‌‌دهد، آن را نگه می‌‌دارد و ما را از دستش رها می‌‌سازد؛ چه شعرگونگی کلمات در ادبیات باشد، چه شعرگونگی آواهای موسیقی. آنیا دالوتا، نورددویچر روندفونک: «پاسکال مرسیه با هوشیاری و احتیاط اجازه می‌دهد قهرمان رمانش توانایی ادبی خود را کشف کند. در عین حال ادراک نافذ و چشمگیرش را برای تفاوت‌های زبانی به اثبات می‌رساند… رمانی بسیار عمیق.»