مرشدان خودباوری و مشاوران کسب و کار دائم در گوشمان می خوانند که باید یک نفس در راه ارتقای خود و شکوفا کردن استعداد هایمان بدویم و بکوشیم که شادتر و موفق تر باشیم. اما چه سود که زندگی برای بسیاری از ما پوچ و بی معنا شده است. ما آن قدر خیره به خود و داشته ها و نداشته هایمان شده ایم که فراموش کرده ایم چه چیز هایی زندگی را معنی دار و ارزشمند می کند. برینکمن، روان شناس دانمارکی، در این کتاب می گوید کشف معنای زندگی در گرو این است که نگوییم این و آن ، چه حاصلی برای من دارد بلکه باید نگاهمان را به سوی ایده هایی بدوزیم که به خودی خود ارزشمندند و بازیچه ی اهداف پوچ و گذرا نمی شوند. این ایده های ریشه دار و کهن ایستگاه هایی اند که می توان، در دنیای جدید، قرص و محکم بررویشان ایستاد.

گزیده ای از کتاب :

ثابت کردیم که غلبه بر ابزاری‌سازی و مقاومت در برابرِ نیهیلیسم دو روی یک سکه‌اند. چنان‌که پیش‌تر گفتیم، قدم اول این کتاب این است که فرایند غلبه بر ابزاری‌سازی، اگر می‌خواهیم نسبتی غیرنیهیلیستی با معنا برقرار کنیم، به جنبه‌ای عملی در زندگی روزمرۀ ما نیاز دارد و نه رویکردی کاملاً نظری. اما چگونه می‌توان به این جنبه دست یافت؟ هم متون دینی و هم کتاب‌های خودیاریِ مدرن در ارائۀ نصیحت‌های عملی استادند و معمولاً این کار را با دادن دستورالعمل‌های فشرده‌ای انجام می‌دهند که با آن‌ها می‌توان زندگی را گذراند.

اگر بخواهیم از اصطلاحات فنی استفاده کنیم، این دستورالعمل‌ها مثل «منابع نمادین» عمل می‌کنند، به عبارت دیگر، مثل اجزای فرهنگیِ کوچکی که برای تنظیم تفکرات و احساسات و اعمالمان به کار می‌بریم. حین مواجهه با انتخابی دشوار، یک مسیحی شاید بپرسد که «حال مسیح چه خواهد کرد؟»؛ او به مسیحِ آرمانی به‌مثابۀ منبعی نمادین متوسل می‌شود. یا شاید آهنگی زیر لب زمزمه کنیم تا با آن همچون منبعی نمادین به خودمان قوت قلب بدهیم. مثلاً، اگر در تاریکی به‌سمت خانه قدم بزنیم و بترسیم، چیزی زیرلب زمزمه می‌کنیم.

در محکم بایست، با دستورالعمل هفت‌مرحله‌ای خودم، از کتاب‌های خودیاری تصویری کاریکاتوری ترسیم کردم تا در دام تکیه بر انعطاف و پیشرفت پایان‌ناپذیری که می‌گویند نیفتیم. وقتی کتاب را می‌نوشتم، به نظرم رسید آدمیزاد وقتی بی‌شیله‌پیله و راحت می‌نویسد می‌تواند نفس راحتی بکشد. این کتاب از آن ساختار هفت‌مرحله‌ای استفاده نمی‌کند. این کتاب دَه ایده را از دَه فیلسوف با آغازگاه‌ها و دوره‌های مختلف تاریخی مطرح می‌کند. امیدوارم این ایده‌ها منبعی نمادین باشند برای فرد مدرنی که در یافتن معنا کنجکاو است. محکم بایست نقدی صریح بر جامعه بود، که مبحثی ضمنی دربارۀ معنا و ارزش زندگی را در خود جای می‌داد. برعکس، ایستگاه‌ها به امر معنادار صراحت می‌بخشد، درصورتی‌که نقد اجتماعی در آن تلویح بیشتری دارد.