دیوید سداریس نویسنده‌ی پرفروش و پرمخاطب‌ترین طنزنویس سالیان اخیر آمریکا در کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم مجموعه‌ای از جستارهای طنز خودش را به رشته تحریر درآورده است. این اثر درخشان که حتی یک نقد منفی نگرفته، برنده‌ی جوایزی متعددی شده و علاوه بر اینکه در لیست پرفروش‌ترین‌های نیویورک تایمز قرار دارد، در بسیاری از کشورها نیز از فروش بالایی برخوردار است.

کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم، بسیار فراتر از تنها مجموعه ای خنده دار از مقالات خودزندگی نامه ای است. این اثر را می توان مانیفستی درباره ی زبان نیز دانست. در این کتاب، هر جایی که با روایتی سرراست و عادی رو به رو هستید، می توانید مطمئن باشید که سداریس، آن را به شیوه ای جذاب تغییر خواهد داد و طنزی دلنشین از دل آن روایت بیرون خواهد کشید. هیچ موضوعی، حتی اعضای خانواده، از نگاه خلاق سداریس دور نمی ماند و این نویسنده با بیان طنزآمیز خاطرات متعدد خود درباره ی کلاس های زبان، اخلاق عجیب برادرش، ماشین های تحریر، کامپیوترها، فیلم ها، منوهای رستوران های مختلف و بسیاری از چیزهای دیگر در مناطق مخلتف از جمله کارولینای شمالی، شیکاگو، نیویورک و فرانسه، کتابی فوق العاده جذاب و به یاد ماندنی خلق کرده است.

گزیده ای از کتاب :

آرزویم این بود که زبان را همین‌طوری غریزی یاد بگیرم، درست مثل بچه‌ها. ولی مشکل این‌جاست که مردم با خارجی‌ها همان‌طور حرف نمی‌زنند که با بچه‌ها. این‌طور نیست که با یک شی براق هیپنوتیزمت ‌کنند و بعد یک کلمه را این‌قدر تکرار کنند تا بالاخره بگویی «جیش» یا «پیپی» و بهت قاقا بدهند. کارم به جایی رسیده بود که وقتی یک بچه را در نانوایی یا بقالی می‌دیدم ناخودآگاه مشتم از خشم گره می‌شد، آخر چرا به این راحتی حرف می‌زند؟ می‌خواستم توی یک گهواره‌ی فرانسوی دراز بکشم و از صفر شروع کنم. دوست داشتم بچه باشم، ولی به‌جایش آدم‌بزرگی بودم که مثل بچه‌ها حرف می‌زد، یک پسربچه‌ی ترسناک که بیشتر از کوپنش توجه می‌خواست.

به‌جای این‌که شکستم را بپذیرم اهدافم را تغییر دادم. به خودم گفتم که هیچ‌وقت زبان یاد گرفتن برایم مهم نبوده. اولویت اصلی‌ام رو‌به‌راه کردن خانه است. افعال را به‌موقع یاد می‌گیرم، ولی تا آن‌موقع یک جای راحت برای پنهان شدن لازم دارم. وقتی عکس‌های سفر چاپ شد هر کس می‌دید فکر می‌کرد تمام‌شان در یک اردوگاه کار اجباری گرفته شده‌اند.