بنویس من زن عرب نیستم (داستان هایی از زنان نویسنده ی عرب)

«بنویس، من زن عرب نیستم»، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه از نویسندگان برجسته زن عرب، به انتخاب و ترجمه سمیه آقاجانی، در سال 1399 توسط نشر ماهی منتشر شد و چونان آینه‌ای از رنج‌ها و آرزوهای پنهان، صداهای خاموش‌شده را به زبان می‌آورد؛ صداهایی که از دل سوریه، لبنان، مصر، کویت و تونس برمی‌خیزند و با نگاهی ژرف، محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی را به چالش می‌کشند.

این مجموعه، که عنوانش از داستان غاده السمان، نویسنده سوری سرشناس، برگرفته شده، آثاری از چهره‌هایی چون حنان الشیخ، آمال مختار، علویه صبح، رضوی عاشور، هیفاء بیطار، لیلی عثمان، فاطمه یوسف العلی، هدی برکات و عالیه ممدوح را در بر می‌گیرد. داستان‌هایی چون «دژ بسته مغزها» از السمان، «همسال بهشت»، «غریبه‌ای که به من شطرنج آموخت»، «بوی زن، بوی شهر»، «سواری‌های خانم ر.»، «یک مادر»، «صدا زنده می‌ماند»، «سومی... آه»، «الگرو» و «پانوشت‌هایی برای خانم ب»، هر یک چونان جرقه‌ای، به مسائلی چون حقوق زنان، تنهایی، ازدواج، جنگ و مهاجرت می‌پردازند و در فضایی آمیخته از غم، تبعیض و جرقه‌های امید، دیدگاه انتقادی نویسندگان را به ضعف قوانین، نادیده گرفتن حقوق مادری و همسری، و خدشه‌دار شدن آزادی‌ها، به تصویر می‌کشند.

آقاجانی با انتخابی وسواس‌گونه، نه تنها روایت‌های تلخ زندگی زنان عرب را گرد هم آورده، بلکه خواننده را به تأملی عمیق در مرزهای سنت و مدرنیته دعوت می‌کند؛ جایی که مهاجرت، چونان پلی میان دو جهان، هم رهایی است و هم اسارت. «بنویس، من زن عرب نیستم» اثری است که فراتر از مرزها، صدای زنان را به گوش می‌رساند و ما را به سوی همدلی و تغییر رهنمون می‌سازد.

«در آپارتمان کوچک پاریس، زکیه به گلوریا نگریست، با چشمانی که سایه‌های دمشق در آن موج می‌زد، و زمزمه کرد: "نه، خانم، بنویس من زن عرب نیستم؛ بنویس زنی‌ام که در بادهای صحرا گم شده، اما قلبم هنوز برای آزادی می‌تپد." گلوریا قلم را برداشت، و کلمات چونان پروانه‌ای، از کاغذ پر کشیدند، گویی روحی رها شده از زنجیرهای نامرئی.»