به نام زندگی

زمان، سرد و سنگین، گویی تمام وجودم را در خود فرو برده بود. اما در همان عصر، «صدا» با من تماس گرفت؛ آرام، بی‌هیاهو، بی‌آنکه از طوفان درونم آگاه باشد. دلخوری‌هایم در ذهنم موج می‌زدند: از بی‌توجهی‌اش، از اینکه قدردان تلاش‌های داوطلبانه‌ام نبود، از سکوتی که میانمان سنگینی می‌کرد. با این حال، وقتی صدای گرم و زلالش در گوشم پیچید، گویی جادویی گره‌های دلم را گشود. آسمان قلبم صاف شد و ابرهای کدورت به آرامی کنار رفتند.

«زمان همچنان سرد و کشدار تمامم را بلعیده بود. گویی در خلأیی بی‌انتها گرفتار شده‌ام، جایی که ثانیه‌ها به کندی می‌گذرند و هر لحظه، وزنی از جنس ابدیت دارد.»