اولین شناختی که از هویت شخصیت در متن به دست می‌آید به واسطه‌ی نام اوست، اما در اجرای صحنه‌ای یک نمایشنامه‌، اولین شناخت ما معمولا به واسطه‌ی نمود بدنی بازیگر در اولین ورودش به صحنه شکل می‌گیرد. این بدان معناست که در همان نگاه اول بدن بازیگر ما را قادر می‌سازد به هویتی موقت برای یک شخصیت دست یابیم. این هویت موقت به انتظارات ما در مورد رفتار آینده‌ی شخصیت جهت می‌دهد. از طرف دیگر، ما آنچه بازیگر در صورت و حرکات و حالاتش نشان می‌دهد، کلماتی که بیان می‌کند و حتی تن صدایش در بیان کلمات را به این هویت موقتی ربط می‌دهد. این کار به ما امکان می‌دهد هویت موقتی را تصدیق، اصلاح و یا حتی رد کنیم.