هنر تئاتر و ادبیات نمایشی، از ابتدای شکل‌گیری خود تا به امروز، با وجود پشت سر گذاشتن تغییرات متعدد و پیدایش نوآوری‌ها و بدعت‌های گوناگون در درون آن، همچنان به عنوان یکی هنر های هفت‌گانه شناخته شده و تماشگران و مخاطبان بی شماری را در سرتاسر جهان به سالن‌های نمایش می‌کشاند. با وجود تحولات متعدد در این حوزه، می‌توان گفت به طورکلی برای تهیه یک نمایش نیاز به همکاری گروهی از افراد با تخصص های مختلف مانند کارگردان، بازیگر، طراح صحنه و دکور و... است که همه آن‌ها حول محور یک هسته اصلی یعنی نمایشنامه مشغول به کار می‌شوند؛ پس برای آنکه یک نمایش بتواند به جذابیت و گیرایی لازم دست پیدا کند و بتواند تماشاگر را در سالن نمایش نگه دارد، در وهله اول باید از نمایشنامه قدرتمندی بهره‌مند باشد.
نمایشنامه «تاجر ونیزی»، از آثار درخشان ویلیام شکسپیر، یکی از بزرگترین نویسندگان تاریخ ادبیات است. وی این اثر را در تابستان سال‌های 1596 و 1598 در ژانر کمدی رمانتیک به رشته تحریر درآورد. شکسپیر این کتاب را در وهله اول با عنوان یهودی ونیزی ثبت کرده اما پس از مدتی نام آن را تغییر داد. داستان این اثر، که از تلفیق دو داستان اصلی و دو داستان فرعی دیگر به وجود آمد، روایت یک تاجر ونیزی و مصائب اوست که به خاطر یک قرض برای دوست خود از سر می‌گذراند. بر اساس تحقیقات صورت گرفته توسط منتقدان و شکسپیرپژوهان، منبع احتمالی این نمایشنامه، گاو بی ذنب نوشته سر جیووانی نویسنده اهل فلورانس است که در سال 1588 در میلان چاپ شده است. با آنکه این نمایشنامه در ژانر کمدی خنده‌آور نوشته شده، اما این مسئله به معنای ضعف و کم‌ارزشی آن نیست و لحاظ کیفیت و قدرت قلم در ردیف تراژدی‌هایی همچون هملت، مکبث، اتللو، شاه لیر و رومئو و ژولیت قرار می‌گیرد و مطالعه آن برای تمامی مخاطبان در تمامی زمان‌ها لذت‌بخش خواهد بود.