تعویذ

رمان «تعویذ» (Amulet)، اثری کوتاه و جادویی از روبرتو بولانیو، نویسنده‌ی شیلیایی، نخستین‌بار در سال 1999 منتشر شد. در این مونولوگِ خیال‌انگیز و پرتلاطم، بولانیو با صدای زنی تنها، تصویری شاعرانه و تلخ از تاریخ پرآشوب و خشونت‌بار آمریکای لاتین ترسیم می‌کند؛ تاریخی که در دهه‌های 1960 و 1970، سایه‌ی دیکتاتوری‌ها و سرکوب‌ها بر آن سنگینی می‌کرد. آئوکسیلیو لاکوتور، راویِ داستان، زنی اوروگوئه‌ای است که در اواسط دهه‌ی 1960 به مکزیک می‌گریزد و به «مادر شعر مکزیکی» بدل می‌شود؛ او که در کافه‌ها و بارهای پرهیاهوی دانشگاه، با شاعران جوانِ پرشور معاشرت می‌کند و از میان‌شان، چهره‌ای چون آرتورو بلانو – alter egoِ خودِ بولانیو – را به خاطر می‌آورد. آئوکسیلیو، در خاطره‌گویی‌هایش، سه زنِ استثنایی را نیز زنده می‌کند: النا، فیلسوفِ جوان و سرگردان؛ رمدیوس وارو، نقاشِ تبعیدی از کاتالونیا؛ و لیلیان سرپاس، شاعری که رازی گذرا با چه گوارا داشته است. این رمان، نه‌تنها کاوشی در مرزهای شعر و واقعیت، بلکه سرودی بر جوانیِ گمشده و مقاومتِ خاموش در برابر تاریکی‌هاست.

«در آن شب‌های مکزیکوسیتی، وقتی باد از کوچه‌های تنگ می‌وزید و صدای خنده‌های شاعران جوان در هوا می‌پیچید، آئوکسیلیو به دیوار تکیه می‌داد و فکر می‌کرد: این کلمات، همچون تعویذی پنهان، ما را از سقوط نجات می‌دهند، هرچند بدانیم که پرتگاه همیشه در کمین است.»