عمو جان در جایی خوانده بود که تمام اتفاقات عالم به هم مربوط است. خواسته بود در این باره اظهار فضل کند اما بهش مجال حرف ‏زدن نداده بودند. ولیکن، برای یک بار در زندگی حرفش درست بود و آن‏ ها که سرمیز شام گرم خوردن بودند نفهمیدند که چه نخ‏ های نازکی از هر کلمه، از هر برخورد آنی، از هر حادثه ‏ی جزئی، آویزان است و چه‏ گونه این رشته‏ ها، مثل الیاف رنگین فرشی کیهانی، در هم تنیده ‏اند. اگر آن پشه‏ ی ناچیز، در آن شب کذایی، پای امیرعلی را نگزیده بود، احتمالاً، آب از آب تکان نمی ‏خورد و مسیرسرنوشت امیرعلی و ملک ‏آذر و مادرش و عموجان و شرکت واردات نخ و قرقره‏ سازی عوض نمی‏ شد. همچنین مسیر سرنوشت من.