زمانی که یک اثر هنری بودم

اریک-امانوئل شمیت در رمان «سگ»، با دیدگاهی منحصربه‌فرد به مقوله‌های هستی و هویت انسانی می‌پردازد و انسان را در بستری از تأملات عمیق فلسفی و عاطفی کاوش می‌کند. او در این اثر، هویت انسان را نه‌تنها به‌عنوان یک موجود فردی، بلکه به‌مثابه بخشی از ریشه‌ها و تبار انسانی‌اش بررسی می‌کند. شمیت جهانی خلق می‌کند که در آن، انسان در معرض دگردیسی جسم و فکر قرار می‌گیرد، گویی هویت او تکه‌تکه شده و در برابر قضاوت‌های سخت و اتهامات بی‌رحمانه قرار می‌گیرد. در این جهان آشوب‌زده، جایی که قدرت‌های پوشالی و ابرقدرت‌ها در تقابل‌اند، هویت انسانی همچنان رازآمیزترین و پیچیده‌ترین معما باقی می‌ماند.

شمیت در «سگ» به فاجعه‌ی فراموشی هویت و هستی انسان می‌پردازد و با نثری چندلایه، تصاویری از این تراژدی ارائه می‌دهد. این رمان، با الهام از اسطوره‌ی فاوست و در عین حال با روایتی معاصر و فانتزی‌گونه، داستان شخصی ساموئل را به سفری اگزیستانسیال بدل می‌کند که در آن، رابطه‌ی او با سگش و گذشته‌ی پر از زخم‌هایش، بازتابی از جست‌وجوی معنای وجود و تلاش برای بازگشت به خویشتن است.

«ساموئل در تاریکی اتاقش نشسته بود، سگ کنارش آرام نفس می‌کشید. انگار این حیوان، با چشمان بی‌ریایش، تنها چیزی بود که هنوز او را به خودش، به آن کسی که روزگاری بود، پیوند می‌داد. جهان بیرون پر از هیاهو بود، پر از صداهایی که می‌خواستند او را از خودش جدا کنند. اما در آن لحظه، با دستش که روی سر سگ می‌کشید، گویی برای یک آن، هویتش را دوباره یافت؛ نه پزشکی پیر، نه مردی شکسته، فقط انسانی که هنوز می‌توانست دوست بدارد.»