شهر موسیقیدان های سپید رمانی است دربارهٔ هنرمندان. رمانی است دربارهٔ ادبیات و موسیقی و شعر و حقیقت در جهانی ضدانسانی، در عین حال رمانی دربارهٔ عشق و عدالت است. رمانی است همچون موزهٔ یادآوری خاطرات برای قربانیان جنگ های کُرد. مانیفستی است دربارهٔ نیروی زندگی و نیروی شعر. این اثر اثبات می کند که بختیار پدیدهٔ استثنایی ادبیات معاصر است. نویسنده ای که قلم و جنون روایتش و پیچ و خم های نوشته هایش تحت تأثیر هیچ مکتب ادبی خاصی نیست. اگر بخواهیم این اثر را با اثری از ادبیات آلمانی مقایسه کنیم من آن را در کنار دکتر فاوستوس توماس مان قرار می دهم. اما این دکتر فاوستوس کُرد بسیار متفاوت است، بسیار زنده تر و بسیار غمگین تر است.

موسیقیدان ها باید در زمان جنگ هم موسیقیدان باقی بماند. کسی که به دنبال آهنگی جاودانه می گردد، نباید خسته شود. جنگ و مرگ و درد همیشه بوده و خواهد بود. موسیقیدان درون روح ما هم باید همیشه باشد، این موسیقیدان درون ما موجودی مستقل از هستی نیست. او در دل این جنگ هم حضور دارد. دفینه ای که او دنبالش می گردد، در یکی از پستی و بلندی های تاریک همین دنیاست. موسیقی نمی تواند ما را از این دود و ویرانی نجات دهد. موسیقی خودش در دل این ویرانه هاست، باید از همین جا بگذرد، چارهٔ دیگری ندارد، موسیقیدان باید بتواند در دوزخ هم زندگی کند. من سال های سال سودای این را داشتم که موسیقی را از دنیا و ستیزها و خرابی هایش دور نگه دارم؛ نگذارم آهنگ دود در گلوی فلوتم برود، اجازه ندهم این زمین لرزه های بزرگ دست مرا بلرزاند، اما نمی شود. وقتی هوای پاک در زمین نیست، موسیقیدان باید بپذیرد که از زهر هم موسیقی بسازد.