عمارت وحشیان

رمان *عمارت وحشیان*، نوشته ژان-پاتریک مانشت، یکی از احیاگران و سرآمدان ژانر نوآر در ادبیات و سینما، اثری است که با ترکیبی غیرمعمول از عشق و نفرت، عواطف بی‌قاعده و سنگدلی عجیب، خواننده را در لذتی سادومازوخیستی غرق می‌کند. مانشت، که در دهه‌های 1970 و 1980 با رمان‌هایش – چه آن‌هایی که در قالب کتاب ماندگار شدند و چه آن‌هایی که با همکاری او به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس به بهترین نمونه‌های نئونوآر فرانسوی بدل گشتند – ژانر را دگرگون کرد، در این روایت نیز با ظاهری جذاب و تنیده، لایه‌های پیچیده‌ای از معما و تناقض را می‌گشاید. داستان در حاشیه‌های پنهان جامعه نفوذ می‌کند و آن‌ها را با شدتی وحشیانه بیرون می‌ریزد؛ جایی که عشق و میل درونی شخصیت‌ها با برون‌ریزی‌هایشان همخوانی ندارد و خشونتی که روا می‌دارند، خواننده را میان باور و تردید معلق می‌سازد. *عمارت وحشیان* را می‌توان با اقتباس روان‌شناختی ایو بویست به یاد آورد، یا با حس‌وهالی چون کتاب و فیلم *نادا* خواند، که احضار آلن دلون و کاترین دونوو در *شوک* را به ذهن می‌آورد – فیلمی که از رمان دیگری از مانشت اقتباس شده و سایه‌اش بر این اثر نیز افتاده است. این رمان، که با ترجمه‌ای روان به فارسی منتشر شده، نه‌تنها داستانی نوآر است، بلکه کاوشی عمیق در تاریکی‌های انسانی و اجتماعی است که مانشت با نبوغش، آن را به اثری جاودانه بدل کرده.

«در عمارت، جایی که سایه‌ها چون زخم‌های کهنه نفس می‌کشیدند، او به چشمانش خیره شد؛ چشمانی که عشق را زمزمه می‌کردند، اما دستانش خنجر را فشرده بودند. در آن لحظه، مرز میان میل و مرگ، نازک‌تر از پوست بود.»