فرانکلین دوچرخه سواری می کند

فرانکلین لاک‌پشتی است پر از مهارت‌های باحال: شنا می‌کند، زیر آب می‌رود، توپ را مثل حرفه‌ای‌ها شوت می‌کند و حتی از میله‌های بارفیکس بالا می‌رود. فقط یک چیز هست که هنوز بلد نیست؛ دوچرخه‌سواری بدون چرخ‌های کمکی. هر بار که چرخ‌ها را برمی‌دارند، چند متر که می‌رود، تعادلش را از دست می‌دهد و با سر توی بوته‌ها می‌افتد!

دوستانش هم قبلاً چرخ کمکی داشتند، اما یکی‌یکی یاد گرفتند و حالا با سرعت در کوچه‌ها دور می‌زنند و می‌خندند. فرانکلین خجالت می‌کشد و دلش می‌گیرد. یک روز کلاً دوچرخه‌اش را می‌گذارد توی انباری و به مامانش می‌گوید: «دیگه هیچ‌وقت سوار نمی‌شم!»

مامان لبخند می‌زند، او را بغل می‌کند و می‌گوید: «یادته چقدر طول کشید تا یاد بگیری زیر آب نفس‌ت را نگه داری؟ یا شوت‌های قشنگ بزنی؟ هر کس یه چیزی رو دیرتر یاد می‌گیره، مهم اینه که ناامید نشه.» بعد با هم چرخ‌های کمکی را برمی‌دارند، زانوبند و مچ‌بند می‌پوشانند و می‌روند توی حیاط.

بار اول افتاد، بار دوم هم افتاد… ولی هر بار مامان دست می‌زد و می‌گفت: «دوباره، فرانکلین! تو می‌تونی!» و بالاخره یک لحظه‌ی جادویی رسید؛ پاها شروع کردند به رکاب‌زدن، دوچرخه صاف شد و فرانکلین مثل باد رفت جلو! خودش هم باور نمی‌کرد. با جیغ و ذوق دور حیاط چرخید و فریاد زد: «مامان! دیگه افتادم نیستم!»

همان روز بعدازظهر، با افتخار رفت پیش دوستانش و با دوچرخه‌ی بدون چرخ کمکی دورشان خط کشید. دوستانش هم دست زدند و گفتند: «وای فرانکلین! تو بهترینی!»

فرانکلین فهمید که هر مهارتی یه روزی بالاخره می‌آید؛ فقط باید بلند شد، دوباره امتحان کرد و به خودت ایمان داشت.

«فرانکلین نفس عمیقی کشید، پاهایش را روی پدال‌ها گذاشت و با خودش گفت: "من می‌تونم!" و ناگهان… دوچرخه راه افتاد و او مثل پرنده پرواز کرد!»