فلسفه فضیلت

امانوئل کانت فیلسوف آلمانی عصر روشنگری بود. کانت یکی از مهمترین نمایندگان فلسفه ی غرب است. کانت به عنوان شرح و تفصیل سیستم استعلایی در فسلفه ، "فلسفه ی فضیلت" را در سال 1797 منتشر کرد ، که در آن فلسفه و اخلاق سیاسی مفصلی در دو باب تهیه شده است. باب اول در تعلیم عناصر اخلاق نام دارد و شامل دو قسمت است. باب دوم نیز در تعلیم روش اخلاق نام داشته و شامل یک قسمت و دو بخش است. فصلی نیز به نتیجه گیری اختصاص داده شده است.
فلسفه کانت از اندیشه‌های چیره بر نیمهٔ نخست سدهٔ نوزدهم است. وی تجربه گرایی و عقل‌گرایی آغازین نوین را در هم آمیخت و تا به امروز کارایی باارزش وی در مابعدالطبیعه، معرفت‌شناسی، اخلاق، فلسفه سیاسی، زیبایی‌شناسی و دیگر زمینه‌ها دنباله دارد. اندیشه بنیادین «فلسفه نقدی» کانت به ویژه در نقدهای سه‌گانه وی «نقد عقل محض»، «نقد عقل عملی» و «نقد قوه حکم»، «خودآیینی انسان» است.
وی استدلال می‌کند که درک انسان، سرچشمه قوانین سراسری طبیعت است که سازنده همه تجربه ماست؛ و خرد انسان است که قانون اخلاقی را به ما می‌دهد که این قانون، بنیاد ما برای باور به خدا، آزادی، و جاودانگی است؛ پس شناخت علمی، اخلاق و باور دینی در برابر هم سازگار و باورپذیرند زیرا پشتوانه همه آن‌ها بنیاد یکسان «خودآیینی» انسانند، که همچنین، انسان برپایه جهان نگری فرجام شناسانه حکم تأملی، سرانجام پایانی طبیعت است.
کتاب فلسفه ی فضیلت توسط منوچهر صانعی دره بیدی ترجمه است.