کتاب «کافیه بپرسی» هم از تفاوت‌ها و تنوع میان آدم‌ها صحبت می‌کند؛ از زندگی و تجربه‌های گوناگون بچه‌هایی که درگیر دیابت، آسم، خوانش‌پریشی، نابینایی، ناشنوایی، لکنت‌زبان، سندروم توره، اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی، حساسیت یا سندروم داون هستند.

هر کودک درباره‌ی تجربه‌ی متفاوتش کمی توضیح می‌دهد و در نهایت از مخاطب می‌پرسد که آیا او هم تجربه‌ی مشابهی داشته یا خیر. و البته هر کودک، ضمن توضیح که در متن می‌آید، در تصویر باغچه، گلی می‌کارد و در نهایت باغچه‌ای زیبا و چشم‌نواز مقابل خواننده قرار می‌گیرد. در واقع نویسنده با نگاهی منصفانه هم نقاط ضعف هم نقاط قوت این کودکان می‌بیند و در پایان کتاب، ذیل سخنی با خوانندگان توضیح می‌دهد که خودش هم در کودکی دیابت را تجربه کرده است. گاهی بچه‌های دیگر خیال می‌کرده‌اند که کارهای عجیبی انجام می‌دهد و درباره‌ی او با هم پچ‌پچ می‌کرده‌اند. از نظر او بهتر است وقتی درباره‌ی موضوعی اطلاعی نداری، جلو بروی و درباره‌‌اش بپرسی. بله کافیه که بپرسی!