این اثر از نظرگاه هنر زبانی-ادبی،یک «پدیده» است که غیر از چند نمونه که اشادوار یاد شد، در نیم سده اخیر همانندی ندارد و بی شک توجه اهل نظر را بر خواهد انگیخت. استاد بهاالدین خرمشاهی لیکن، خداوند عشق را شایسته دورترین مکان های دل آدمی کرد؛ آن چمنزارهای آفتابی ناشناخته و نابسوده در میان دره ها آن را که به رسوایی گراید، تنی سوزان و دلی سرد است باشد که عشق را چون دو بلوط بن در شیبگاه کوهستان باشید. آن درختان که هزار سال،سایه هاشان با یکدیگر آمیخته بماند. و شاخه هاشان در روزگاران دیر و دراز، در هم باشد. زیرا که عشق آدمی،همچون آسمان باشد؛ آن مرتع پیکران که هیچ از چریدن، زوال نگیرد.

گزیده ای از کتاب:

 لیکن، خداوند عشق را شایسته دورترین مکان های دل آدمی کرد؛ آن چمنزار های آفتابی ناشناخته و نابسوده در میان دره ها.