مفهوم کودکی در جامعه‌ای که ما تشکیل داده‌ایم در خطر انقراض قرار دارد. کودک امروزی، ناخواسته و غیرعمد، قربانی استرس بیش‌ازحد شده است؛ استرسی که ریشه در تحولات سریع و گیج‌کننده اجتماعی و انتظاراتی دارد که هر روز افزایش پیدا می‌کند. امروزه والدین هر لحظه با فشارهای متفاوتی نظیر رقابت، تغییر و تحولات، تغییر نقش‌ها و بی‌ثباتی‌های شخصی و شغلی که کنترل اندکی بر آن‌ها دارند دست‌وپنجه نرم می‌کنند. ما همیشه به‌دنبال رهایی از استرس هستیم و معمولا خانه برای ما مکانی است که در آن می‌توانیم کنترل داشته باشیم. ما در خانه، اگر جای دیگری این‌گونه نباشد، از بازی‌کردن نقش فردی تعیین‌کننده، چه واقعی (یا توهمی) لذت می‌بریم. اگر در تصور ما فرزندپروری به خودی‌خود امری استرس‌زا باشد، با شتاب‌زده‌کردن کودکان برای زودتر بزرگ‌شدن و با رفتارکردن با آن‌ها همانند یک بزرگسال، امید داریم تا بخشی از بار نگرانی و اضطرابمان را کاهش دهیم و بتوانیم در زندگی روی کمک فرزندانمان حساب کنیم. هدف ما از این کار آسیب‌زدن به فرزندمان نیست، بلکه یک باور غلط جمعی به ما القا می‌کند که زودتر بزرگ‌شدن کودکانمان به‌نفع خودشان است. بااین‌حال، ما با شتاب‌زده‌کردن فرزندانمان در کودکی قطعا به آن‌ها آسیب می‌رسانیم.

تغییر در رفتار شتاب‌زدهٔ والدین، مدارس و رسانه‌ها موضوع اصلی کتاب کودک و رشد شتابزده است. در این کتاب با درنظرگرفتن دیدگاه اجتماعی گسترده‌تر، به نوآوری‌هایی که دوران کودکی را تحت‌تأثیر قرار داده‌اند، اشاره خواهد شد. این نوآوری‌ها تا حدی نتیجه تأثیر رسانه‌های الکترونیکی بر زندگی ما در ربع قرن اخیر بوده‌اند.