مائده های زمینی و مائده های تازه

کتاب *مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه* (با عنوان اصلی *Les Nourritures terrestres* و *Les Nouvelles Nourritures*)، نوشته آندره ژید، نویسنده فرانسوی برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 1947، اثری است بین نظم و نثر که در سال 1897 برای بخش اول و سال‌ها بعد برای بخش دوم نگاشته شد. ژید، که از *چنین گفت زرتشت* نیچه تأثیر عمیقی پذیرفته بود، در این اثر کاوشی شاعرانه و فلسفی در آزادی، صداقت با خویشتن و رهایی انسانی ارائه می‌دهد. 

*مائده‌های زمینی*، که در هشت فصل و با بخش‌های پایانی «سرودی به جای پایان» و «شعر پیشکشی» نوشته شده، بازتاب‌دهنده تحولات درونی ژید پس از سفر به تونس و بهبودی از یک بیماری سخت است. این اثر، که پس از تجربه‌های آفریقایی او شکل گرفت، جهانی را به تصویر می‌کشد که ژید در آن از قیدوبندهای مذهبی و اجتماعی رها شده و با نگاهی تازه به زندگی، عشق و زیبایی‌های زمینی می‌نگرد. داستان حول سه شخصیت – راوی، منالک (معلم راوی) و ناتانائیل جوان – می‌گردد و به بحران‌های عاطفی، اخلاقی و مسائل اجتماعی می‌پردازد. ژید در این بخش، با زبانی شاعرانه، خواننده را به پذیرش لذت‌های زندگی و صداقت با خویش دعوت می‌کند.

*مائده‌های تازه*، که در دوران پیری ژید نوشته شد و در چهار فصل تدوین شده، با نگاهی پخته‌تر به همان روحیه رهایی و عشق به زندگی تأیید می‌ورزد، اما این بار با عمقی که تجربه و تأمل سالیان به آن بخشیده است. ژید در این بخش، پیچیدگی‌های روان انسانی را با فراغ بال بیشتری کاوش می‌کند. این اثر، که به سبک‌های مختلف ادبی از رمان تا خاطرات و سفرنامه می‌پردازد، نشان‌دهنده تعهد ژید به آزادی و توانمندی انسان است.

*مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه*، با نثری غنایی و تأمل‌برانگیز، خواننده را به سفری در عمق وجود انسانی، عشق و رهایی دعوت می‌کند و اثری است که همچنان در محافل ادبی و فلسفی مورد ستایش قرار می‌گیرد.

«ناتانائیل، منالک زمزمه کرد: 'جهان را در آغوش بکش، نه با زنجیرهای عادت، بلکه با بال‌های آزادی.' و ژید، در ساحل تونس، این کلمات را در قلبش حک کرد.»