چگونه انگیزه های درونی را پرورش دهیم

استراتژی اساسی که ما برای پرورش فرزندان، آموزش دانش آموزان و مدیریت کارگران استفاده می کنیم را می توان در چند کلمه خلاصه کرد: این کار را انجام دهید و به نتیجه برسید. ما با همان روشی که حیوان خانگی را آموزش می دهیم، از چیزهای مختلف (از آب نبات گرفته تا کمیسیون های فروش) برای آموزش انسان ها نیز استفاده می کنیم. با استفاده از تحقیقات روانشناسی فراوان، آلفی کوهن در "نه تنبیه نه تشویق" یک استراتژی موفق تر را که مبتنی بر همکاری با افراد، به جای دستور انجام کارها به آنها است، معرفی کرد. کوهن می پرسد. "آیا جوایز باعث ایجاد انگیزه در مردم می شوند؟" و در "نه تنبیه نه تشویق" به این پاسخ می رسد که: "بله. آنها به افراد برای دریافت پاداش انگیزه می دهند. "نه تنبیه نه تشویق" با مجموعه ای از طنزها و مثالهای آشنا، استدلالی را ارائه می کند که شنیدن آن ناراحت کننده است، و رد آن نیز غیرممکن است.

گزیده ای از کتاب:

 به طورکلی پاداش در تکالیف گوناگون بسیاری نه تنها موجب بهبود عملکرد نمی شود بلکه کیفیت کار را خدشه دار می سازد، به ویژه تکالیفی که نیاز به خلاقیت دارند. البته برنامه تشویقی یا پرداخت برمبنای شایستگی، به استفاده از پاداش بستگی دارد. اما به چه دلیل باید باور کنیم چنین کاربردی از عواملی که سایر انگیزه های بیرونی را عقیم می گذارند تأثیر نخواهد پذیرفت؟ خیر. انگیزه بیرونی در محیط های کاری به هیچ وجه موثرتر از محیط های دیگر نیست. در سال ۱۹۶۰ مک گرگور با توجه به اینکه برنامه های تشویقی می توانند به پیامدهای زیر منجر شوند آنها را مورد انتقاد قرار داده است: محدود ساختن عمدی بازدهی، مخفی کاری، تولید پنهانی، گزارشهای دروغین ...، خصومت نسبت به مجریان برنامه، بدبینی و تردید درباره صداقت و انصاف مدیران، بی تفاوتی نسبت به اهمیت همکاری با دیگر بخش های سازمان (جز در مواردی که شامل همکاری دسیسه آمیز برای شکست نظام پاداش دهی صورت می گیرد).