عشق، مهارتی است که ما را قادر می‌سازد معشوق خود را بیش از جنبه‌های ظاهری ناخوشایندش ببینیم. درماندگی نشانه‌ای از ضعف یا گناه فرد نیست، بلکه اصولا یک وضعیت بشری است.
ادب، با اندکی گستاخی، حامل نوعی دورویی و رفتاری بی‌اصالت می‌شود. اما در عین حال، ادب واکنشی منطقی به پیچیدگی‌هایی است که در دنیای پیرامونمان داریم. در طول زمان، درون روان ما یک داور نشسته است. این داور نظرات خود را با همراهی مهر و شور و اشتیاق صادقانه‌ای اعلام می‌کند. گاهی دروغ می‌گوییم، چرا که از دست افرادی ناراضی می‌شویم که خود را ملزم به دوست داشتنشان کرده‌ایم. دوران کودکی ما بهترین حالت روانی را تجربه می‌کند وقتی که با فراوانی اشتباهات روبرو می‌شویم.
دشمن اصلی ما در تصمیم‌گیری صحیح، عدم داشتن دیدگاه مناسب به مسئله است. کتاب «هفت مهارت عاطفی برای خوب زیستن» تمانی این چالش های روانی را به خوبی مورد بحث قرار می‌دهد.

گزیده ای از کتاب:

 توانایی ما در اینکه قادریم کودکان را در هر صورت هـ بداریم و آرامش خود را حفظ کنیم بر این حقیقت استوار است که فرض میگیریم آنان قادر نیستند علت واقعی ناراحتیشان را برایمان توضیح دهند ما علت و آنان را از نشانه هایی استنباط میکنیم که در میانه خشم از خود نشان میدهند چراکه دریافته ایم بچه ها در تشخیص و ابراز مشکلاتشان چندان توانا نیستند. نیکخواهی در حق کودک درون شریک زندگیتان به معنای این نیست که او را دقیقا مثل کودک ببینید؛ لازم نیست برایش جدول کارهای روزانه بکشید...