کتاب « پوپولیسم چیست؟» نوشته « یان ورنر مولر» توسط انتشارات بیدگل ‫منتشر شده است.
پوپولیسم به طیفی از مواضع سیاسی اشاره دارد که بر ایده «مردم» تأکید دارد و اغلب این گروه را در مقابل «نخبگان» قرار می دهد. اغلب با احساسات ضد نظام و ضد سیاسی همراه است. این اصطلاح در اواخر قرن نوزدهم توسعه یافت و از آن زمان به سیاستمداران، احزاب و جنبش‌های مختلف، اغلب به عنوان تحقیرآمیز، اطلاق شد. در علوم سیاسی و سایر علوم اجتماعی، چندین تعاریف مختلف از پوپولیسم به کار گرفته شده است که برخی از محققان پیشنهاد می کنند که این اصطلاح به طور کلی رد شود.
پوپولیست ها در نحوه تعریف «مردم» با هم تفاوت دارند، اما می تواند بر اساس خطوط طبقاتی، قومی یا ملی باشد. پوپولیست‌ها معمولا «نخبگان» را متشکل از تشکیلات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و رسانه‌ای معرفی می‌کنند که به‌عنوان یک موجودیت همگن به تصویر کشیده می‌شوند و متهم به قرار دادن منافع خود، و اغلب منافع گروه‌های دیگر - مانند شرکت‌های بزرگ، کشورهای خارجی، یا مهاجران - بالاتر از منافع "مردم" میکنند. احزاب و جنبش‌های اجتماعی پوپولیستی اغلب توسط شخصیت‌های کاریزماتیک یا مسلط رهبری می‌شوند که خود را «صدای مردم» معرفی می‌کنند. بر اساس رویکرد ایدئولوژیک، پوپولیسم اغلب با ایدئولوژی های دیگر مانند ناسیونالیسم، لیبرالیسم یا سوسیالیسم ترکیب می شود. بنابراین، پوپولیست ها را می توان در مکان های مختلف در طول طیف سیاسی چپ-راست یافت، و پوپولیسم چپ و پوپولیسم راست وجود دارد.

گزیده ای از کتاب:

 پوپولیسم، به گمان من، یک نوع خاص از تصور اخلاق گرایانه از سیاست است، شیوه ای برای درک دنیای سیاست که مردمانی اخلاقا بی غش و کاملا متحد-لیکن، به اعتقاد من، در نهایت خیالی- را در برابر نخبگانی قرار می دهد که لاجرم فاسد یا به طریقی دیگر اخلاقا پست هستند. انتقاد از نخبگان شرطی لازم ولی نه کافی برا پوپولیست بودن است. در غیر این صورت، هرکس که از قدرتمندان و وضعیت موجود هر کشوری انتقاد کند پوپولیست خواهد بود. پوپولیست ها، علاوه بر نخبه ستیزی شان، همواره کثرت ستیز هم هستند: پوپولیست ها ادعا می کنند که آن ها، و فقط خود آن ها، نماینده مردم اند.