هاگاکوره، فلسفه‌ای کامل، چه به‌معنای کتابی مشتمل بر براهین عقلانی یا منطقی، و چه از منظر موضوع و محتوا، نیست. برعکس، هاگاکوره سرشار از گرایش‌های ضدعقلانی است؛ و کتاب که در واقع چکیده‌ی گفت‌وگوهای چونه‌تومو و راهبی جوان در طول هفت سال است، موضوعات بسیار متنوعی دارد؛ از احساسات عمیق مؤلف نسبت به طریقت سامورایی گرفته تا بحث در خصوص معانی مراسم چای و یا توضیح این‌که مثلاً قصری خاص نام خود را چگونه حاصل کرده است. به‌علاوه، به‌نظر نمی‌رسد که کتاب به قصد انتشار در محافل عمومی نگاشته شده باشد. در یکی از مقدمات، مؤلف می‌گوید که در انتها تمامی یازده فصل به آتش افکنده شوند و سپس گفته‌ی پدر خویش را نقل می‌کند که می‌گوید: «پس از خواندن کتاب و امثال آن، بهتر است آن را در آتش افکنی یا به دور اندازی. گفته شده است کتاب خواندن کار دربار سلطنتی است اما خاندان ناکانو با شهامت رزمی، و به‌دست گرفتن گرزی از جنس چوب بلوط سروکار دارد.» در هر حال، این مبحث به‌جای خود باقی می‌ماند، که آیا به‌راستی چونه‌تومو قصد داشت که ثمره‌ی هفت سال تلاش وی نادیده گرفته شود، یا این فقط یک نوع اعتراض و فاشگویی است که در ادبیات شرقی غیرمعمول نیست، اما این نکته مسلم است که چونه‌تومو هیچ‌گاه حتا فکرش را هم نمی‌کرد که کتابش عاقبت این‌چنین با حجم انبوه مخاطبان مشتاق روبه‌رو شود. چونه‌تومو یک سامورایی به‌معنای مطلق بود. تفکر و فلسفه‌ی وی عمدتاً در قلمرو امارت نابشیما باقی ماند، و سالیان سال این کتاب جزء گنجینه‌ی پنهان خاندان نابشیما بود. هاگاکوره را می‌توان تبلور خلوص فکر چونه‌تومو دانست. او هیچ‌گاه بدان نیندیشید که افراط‌گرایی و شگرفی وی و فلسفه‌اش از منظر نگاه بیرونی با چه قضاوتی روبه‌رو خواهد شد و احتمالاً هیچ‌گاه به این امر به‌مثابه‌ی مانعی بر سر گسترش اندیشه‌اش نمی‌نگریست. فلسفه هاگاکوره بیانگر دیدگاهی بسیار دور از اصالت عمل و ماده‌باوری مدرن ماست. جاذبه این فلسفه شهودی است نه عقلانی و یکی از مفروضات اصلی این فلسفه آن است که انسان تنها به مدد تأمل ساده به هر کجا که بخواهد می‌تواند برسد. شهود مبتنی بر خلوص دل و هدایت اخلاقی انسان را به اصول هدایت می‌کند.این کتاب از سیصد گزین گویه‌ تشکیل شده که در یازده فصل به چاپ رسیده است.