کودکی نوباوگی نوجوانی (نیماژ)

کتاب «اعتراف‌نامه» (یا «زندگانی من») اثر لئو تولستوی، نویسنده‌ی برجسته‌ی روسی، سفری عمیق به اعماق بحران روحی و فلسفی اوست. این اثر، که در اواخر دهه‌ی 1870 نوشته شد، روایتی صادقانه از جستجوی تولستوی برای معنای زندگی، ایمان و جایگاه خویش در جهان است؛ جایی که او از اوج موفقیت ادبی به ورطه‌ی افسردگی و افکار خودکشی فرو می‌افتد و در نهایت به سوی روشنایی ایمان می‌شتابد.

تولستوی در این کتاب، با نثری صریح و پراحساس، تجربیات خویش را از دوران جوانی تا میانسالی بازگو می‌کند: از بی‌معنایی ظاهری زندگی پرافتخار، دغدغه‌های اخلاقی و فلسفی، تا کشمکش‌های درونی با مرگ، عشق و عدالت. او نه تنها شرح‌حال شخصی می‌نویسد، بلکه خواننده را به تأمل در تناقضات وجودی وامی‌دارد و نشان می‌دهد چگونه علم و عقل به تنهایی پاسخگوی نیازهای روح نیستند.

«اعتراف‌نامه» فراتر از یک روایت فردی، اثری فلسفی و معنوی است که قدرت توصیف تولستوی، آن را به تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بدل می‌کند؛ نثری که با ظرافت، احساسات پنهان را برملا می‌سازد و خواننده را به سفری درونی فرا می‌خواند. این کتاب، به عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات جهان، به زبان‌های گوناگون ترجمه شده و الهام‌بخش میلیون‌ها جستجوگر حقیقت بوده است.

«من پنجاه سال داشتم، و هر چه انتظار داشتم در زندگی‌ام اتفاق افتاده بود. من شهرت داشتم، خانواده‌ای دوست‌داشتنی، و عشقی متقابل با همسرم. من ثروتمند بودم، سالم بودم، و در میان نویسندگان برجسته‌ی زمان خودم قرار داشتم... اما ناگهان، بدون هیچ دلیلی، همه‌ی این چیزها برایم بی‌معنا شد. زندگی‌ام پوچ به نظر می‌رسید، و من نمی‌توانستم بفهمم چرا باید ادامه دهم.»