سید محمد حسین بهجت تبریزی (به فارسی: سید محمدحسین بهجت تبریزی، آذربایجانی: سید محمدحسین بهجت تبریزی) (۲ ژانویه ۱۹۰۶ – ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۸)، عمدتا با نام مستعار شهریار شناخته می‌شود. شاعر آذربایجانی ایرانی که به دو زبان آذربایجانی و فارسی سروده است. مهم‌ترین اثر او، حیدر بابای سلام، اوج ادبیات آذربایجان به شمار می‌رود که در جهان ترک محبوبیت زیادی پیدا کرد و به بیش از 30 زبان ترجمه شد.

شهریار برخلاف بسیاری دیگر از چهره های زمان خود، به سختی خود را درگیر مشکلات و ایدئولوژی های سیاسی کرد. با این حال، او به خاطر ناسیونالیسم مشتاقش معروف بود. در اثار او استعاره های متعددی در ستایش تخت جمشید، زرتشت و فردوسی ساخته شده است. کتاب گزیده غزلیات شهریار نوشته سید محمدحسین شهریار است که توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. شاعر با سرودن شعر تراژیک آغاز کرد. بسیاری از خاطرات تلخ و شیرین او در کتاب های حزیان دل، حیدربابا و مومیایی منعکس شده است. حیدربابا که به زبان آذری سروده و بعدا به فارسی ترجمه شد، مدت‌ها در فهرست ده پرفروش تهران قرار داشت. حیدربابا نام کوهی است که شاعر دوران کودکی خود را در آن گذرانده است. او همچنین کتاب شعر حماسی تخت جمشید را سروده است. او به مسائل انسان گرایانه علاقه داشت و در شعر «نامه ای به انیشتین» از نتیجه کار علمی خود که به عنوان سلاح هسته ای مورد سوء استفاده قرار گرفت، انتقاد کرد. ابیات شهریار اشکال متنوعی دارد، از جمله غزل، رباعی، دوبیتی، قصیده و مرثیه است. شهریار خوشنویس با استعدادی بود، سه تار را بسیار خوب می نواخت و علاقه شدیدی به موسیقی داشت. او از دوستان بسیار صمیمی موسیقیدان ایرانی و استاد بسیار محترم عبدالحسین صبا بود.