در هوای داغ تابستان شهر تهران ، پسر نوجوانی عاشق دختر عمو و البته همسایه و آشنای دیرینه خودشان می شود. دختر جوان یعنی لیلی در واقع دختر شخصیت اصلی داستان یعنی دائی جان ناپلئون می باشد. عنوان ناپلئون هم بدلیل شیفتگی این مرد  به امپراطور فرانسه و نوع رفتارهایش به او نسبت داده شده است. اما صد افسوس که در تابستان همان سال ، پدر راوی داستان و برادر ناتنی اش یعنی دائی جان ناپلئون دشمنی هائی را در قبال طرح کانال کشی آب تهران از خود بروز می دهند و به آن  مخالفت هایشان جنبه های یک بازی استراتژیک می بخشند. این فضای آشفته  منجر به بروز منازعه ای سخت و مالامال از خیانت ها و ترس و ارعاب می شود. خانواده ، خدمه خانه و اقوام و نزدیکان، همگی مجبور به موضوع گیری می شوند، چرا که نگاه ترس آور آن مرد جوان بر روی همه آنان سنگینی می کند.

رمان دائی جان ناپلئون در واقع در قالب طنزی تلخ  شخصیت یک دون کیشوت ایرانی و رویاها و واقعیتهایی از نگاه او را به نمایش در می آورد. شخصیتها، گفت و شنودها و و مکالمه های میان آنان همگی مایه تبدیل شدن این رمان به یک اثر کلاسیک در سطح آثار نمایشی مولیر ، گولدونی، و نیکلای گوگول شده است.

نویسنده این اثر در ورای این طنز پردازی هایش و در ورای توصیف قهرمان بیمارگونه اش به نقد نوعی اسکیزوفرنی رایج میان هموطنان خود، بدبینی آنها نسبت به بیگانگان و رویاهای آنان برای کسب قدرت می پردازد.