دوباتن یک هفته مهمان ترمینال شماره پنج فرودگاه «هیثرو» شد تا این کتاب را که درباره آدم ها و رفتن است در چهار فصل «پیشنهاد»، «عزیمت ها»، «بخش هوایی» و «رودها» بنویسد. دوباتن معتقد است زندگی مدرن به بهترین صورت در فرودگاه ها خلاصه شده : «رابطه بین ملت ها، سفر های سریع، تخریب محیط زیست، مصرف گرایی و رویاهای شخصی جهانگردی به خوبی در فرودگاه ها قابل مشاهده است». دوباتن در گفت وگویی که در «نیویورک تایمز» با «دیوید اولین» انجام داده، دلایل اهمیت فرودگاه را در زندگی روزمره چنین شرح می دهد: «فرودگاه ها برای بی صبری آدم هاست که به وجود آمده اند، وگرنه همان بندرها و کشتی ها می توانست جوابگوی رفت وآمد آدم ها باشد. و البته فرودگاه جای عجیبی است، چون ناخودآگاه سبب جوشش احساسات می شود و احتمالا این بهترین کاری است که می توان در فرودگاه انجام داد. میزان عاطفه سیالی را که در جهان بروز پیدا می کند می توان در فرودگاه ها سنجید. در لحظه پرواز حالی روحانی به مسافر و همراهانش دست می دهد، انگار که او برای لحظه ای به مرگ بیندیشد. کسانی که سال های سال است ازدواج کرده اند و زندگی بدون عشق را پشت سر می گذارند، شاید در فرودگاه یک جمله عاشقانه به همسرشان بگویند. احتمال سقوط هواپیما چیزی است که بدترین رابطه های زناشویی را نیز می تواند نجات دهد».