اشتفن تسوایک در این رمان جذاب و گیرا، «۲۴ ساعت از زندگی یک زن» از طبقه بورژوای اروپایی را به تصویر کشیده است. او در این اثر، با نگاهی دقیق و قلمی توانا از پنهانی‌ترین انگیزه‌های زنان یعنی میل به حمایت و فرزندپروری، تمایل شدید به پذیرفته‌شدن و مهر پایان‌ناپذیر آنان به حفظ بقا سخن می‌گوید: «هجده ساله بودم که در مجمعی با شوهر آینده‌ام آشنا شدم. او پسر دوم خانوادهٔ بزرگ «آ...» بود و ده سال در نیروی هند خدمت کرده بود. ازدواج ما به زودی سر گرفت. زندگانی ما خوش و بی‌دردسر بود. سه ماه در لندن و سه ماه در مزارع به سر می‌بردیم و بقیهٔ ایام سال را در ایتالیا، اسپانیا و فرانسه از هتلی به هتل دیگر می‌رفتیم. در این مدت هیچگاه کوچک‌ترین اختلافی بر زندگانی زناشویی ما سایه نینداخت و دو پسری که در آن سال‌ها به دنیا آمدند، اکنون هر دو بزرگ شده‌اند. چهل ساله بودم که ناگهان شوهرم مرد... بیچاره در دوران اقامتش در هند دچار بیماری کبد شده و هنوز دو هفته از ناخوشی وحشت‌انگیز او نگذشته بود که او را از دست دادم. در این ایام پسر بزرگم به سربازی رفته و پسر کوچکم به مدرسه می‌رفت. به این ترتیب من ظرف یک شب در عرصهٔ زندگانی یکه و تنها ماندم و چون زندگانی من بیشتر در میان مردم و در مجامع گذشته بود، این تنهایی برای من عذاب الیمی بود. دیگر از آن پس در این خانه‌ای که هریک از اثاثهٔ آن مرگ فجیع و جانگداز شوهر محبوبم را به یاد می‌آورد، زندگانی برای من محال بود و من حتی نمی‌توانستم یک روز در آن اقامت کنم. از این رو تصمیم گرفتم تا وقتی که پسرانم ازدواج نکرده‌اند ایام عمر را به سیاحت و مسافرت بگذرانم.» اشتفن تسوایک که بی‌گمان یکی از بزرگان عالم ادب شمرده می‌شود، عقیده داشت که ادبیات وسیله‌ای است برای اینکه انسان درام حیات را بی‌پرده‌تر و بهتر تشریح کند و باید گفت که وی در آثار خود هرچه بهتر از این وسیله استفاده کرده و در تشریح درام زندگی قریحهٔ شگرفی از خود نشان داده است.