این اثر در نگاه اول راهی برای نوشتن نمایشنامه به نظر می‌رسد، اما می‌توان به نوعی آن را مانیفست هنری دیوید ممت دانست، مقاله‌ای درباره‌ی چیستی هنر و چرایی و چگونگی نوشتن است . حکایت‌ها و مثال‌های جذاب ممت همراه با لحنی آمیخته به طنز و آیرونی این کتاب را خاص کرده . از طرفی دیگر ممت زبانی گزیده دارد و با کمترین حاشیه و حرف اضافه خواننده را درگیر می‌کند.