هفت ناخدا (8 داستان)

«هفت ناخدا»، مجموعه‌ای از هشت داستان کوتاه نوشته شهریار مندنی‌پور، در سال 1399 توسط نشر مرکز منتشر شد. این اثر، همراه با داستان اصلی به همین نام، روایت‌هایی چون «بانوی باغ»، «مینا»، «دستور فارسی مرگ»، «خودکشی نهنگ»، «نجوای سربازان»، «رویین‌تنی» و «گندمزار پاییزی» را در بر می‌گیرد. داستان آخر، دریچه‌ای است به دل انگیزه‌های نویسنده برای قلم برداشتن و مسیری که او را به این راه کشانده، با زبانی که امضای خود مندنی‌پور را بر آن دارد؛ زبانی که چون جریانی شاعرانه، خواننده را به عمق تجربیات شخصی او می‌برد.

شهریار مندنی‌پور، نویسنده‌ای که از دهه‌های نخست نویسندگی‌اش قلم را چون شمشیری برهنه به کار گرفته، هرگز از آفریدن داستان‌هایی دست نکشیده که کلامی ویژه را با زبانی ژرف‌تر به مخاطب هدیه می‌کنند. «هفت ناخدا» نمونه‌ای درخشان از این تلاش است؛ جایی که صدای رسای اندیشه‌های او از هر سطر برمی‌خیزد و خواننده را به سفری در هزارتوی انسان و جامعه می‌برد.

یکی از عناصر برجسته در این مجموعه، به‌کارگیری هوشمندانه خشونت است. مندنی‌پور خشونت را نه چون شمع شمعی سوزان، بلکه چون موجی آرام در رودخانه قصه جاسازی کرده؛ پدیده‌ای طبیعی که ذوق خوانش را زخمی نمی‌کند، بلکه به عمق روایت جان می‌بخشد. این سایه، گاه در سنگسار زنی بی‌گناه رخنه می‌کند، گاه بر هیکل اسیر سربازی عراقی می‌افتد و گاهی مدیری بی‌رحم را به گوری زنده فرو می‌برد. در بیشتر قصه‌ها، آدم‌ها بر تخت خشونت نشسته‌اند و هر که بر آن بنشیند، اقلیت می‌شود؛ تضادی تلخ که مرز میان قربانی و جلاد را محو می‌سازد و خواننده را به تأمل در رگه‌های تاریک وجود انسانی وا می‌دارد.

«هفت ناخدا» با نگاهی تازه به لایه‌های پنهان زندگی، اثری است ماندگار که قلم شیوای مندنی‌پور را چون آینه‌ای صاف بازمی‌تاباند. این مجموعه، دعوتی است به کاوش در عمق داستان‌هایش، جایی که خشونت و عشق درهم می‌تنند و صدایی رسا از اندیشه‌های نویسنده به گوش می‌رسد.

«مردی با چشمانی پر از شب‌بو، به پسرک می‌نگرد و می‌پرسد: 'هفت ناخدا کجاست؟' پسرک سکوت می‌کند، اما باد کوچه، رازی از بنفشه‌ها را زمزمه می‌کند.»