در سال 1899، یوسف دی الخالدی، شهردار اورشلیم، که از درخواست صهیونیست ها برای ایجاد یک خانه ملی یهودی در فلسطین نگران شده بود، نامه ای را با هدف تئودور هرتزل نوشت: این کشور دارای مردم بومی بود که به راحتی آوارگی خود را نمی پذیرفتند. وی با هشدار نسبت به خطرات پیش رو، یادداشت خود را اینگونه پایان داد: «به نام خدا، بگذار فلسطین تنها بماند». از این رو رشید خالدی، برادرزاده اعظم الخالدی، این تاریخ گسترده را آغاز می کند، اولین روایت کلی از درگیری که از منظری صریح فلسطینی بیان می شود. با تکیه بر انبوهی از مواد بایگانی دست‌نخورده و گزارش‌های نسل‌های اعضای خانواده‌ها شهرداران، قضات، دانشمندان، دیپلمات‌ها و روزنامه‌نگاران  جنگ صد ساله علیه فلسطین،تفاسیر پذیرفته‌شده از درگیری را که در بهترین حالت به توصیف می‌پردازند، تغییر می‌دهد.

یک درگیری تراژیک بین دو ملت با ادعای یک قلمرو. در عوض، خالدی صد سال جنگ استعماری علیه فلسطینیان را نشان می‌دهد که ابتدا توسط جنبش صهیونیستی و سپس اسرائیل به راه انداخته شد، اما توسط بریتانیا و ایالات متحده، قدرت‌های بزرگ عصر، حمایت شدند. او قسمت های کلیدی این کارزار استعماری را از بیانیه بالفور 1917 تا نابودی فلسطین در سال 1948، از تهاجم اسرائیل به لبنان در سال 1982 تا روند بی پایان و بیهوده صلح را برجسته می کند. اصیل، معتبر و مهم، جنگ صد ساله علیه فلسطین، وقایع نگاری قربانی کردن نیست، و اشتباهات رهبران فلسطینی را سفید نمی کند و یا ظهور جنبش های ملی در هر دو طرف را انکار می کند. در ارزیابی مجدد نیروهایی که علیه فلسطینی ها گردآوری شده اند، دیدگاه جدیدی روشنگر از درگیری ارائه می دهد که تا امروز ادامه دارد.