سوتلانا آلکسیویچ کتاب The Unwomanly Face of War را برای اولین بار در سال 1988 منتشر کرد. در واقع این اثر اولین کتاب از پنج‌گانه‌ی آلکسیویچ با عنوان «صداهایی از آرمان شهر» است. او در کتاب «جنگ چهره‌ی زنانه ندارد» با استفاده از تجربه‌اش در روزنامه‌نگاری، وقایع را از طریق مصاحبه و نقل قول مستقیم شاهدان و حاضران در جنگ، بدون هیچ کم‌وکاستی و با نگاهی زنانه ارائه می‌کند. به این دلیل که  آلکسیویچ قبل از آن‌که نویسنده باشد، روزنامه‌نگاری زبردست و حاذق است؛ به همین جهت همواره ترجیح می‌دهد تا با حقایق دست اول و بدون هیچ‌گونه تحریف و تغییری مواجه شود.

چیزی که این کتاب را نسبت به سایر آثار در ژانر جنگی متمایز و برجسته می‌کند، چند صدایی بودن آن است. این‌که همه‌ی افراد با هر مقام و جایگاهی که داشتند، توانستند به راحتی نظرشان را درباره‌ی جنگ مطرح کنند و به بیان دیگر، داستان کتاب را با زبان خودشان روایت کردند. همین ویژگی است که این کتاب را ملموس، قابل باور و خواندنی کرده است. در پایان هر نقل قول اگر به مسئولیت افرادی که این خاطرات را یادآور شده‌اند نگاهی بیاندازیم، به طور حتم شوکه خواهیم شد؛ تک‌تیرانداز، مسلسل‌چی، فرمانده‌ی ادوات ضد هوایی و حتی یک آشپز و رخت‌شوی ساده. زنانی که نسبت به سایر هم‌جنسان خود تجربه‌ی متفاوتی را در طول زندگی‌شان پشت سر گذاشته‌اند. تجربه‌ای که حتی فکر کردن به آن هم زجرآور است.

سوتلانا آلکسیویچ، برای نوشتن کتاب «جنگ چهره‌ی زنانه ندارد» چهار سال مشغول به جمع‌آوری اطلاعات بود. او در طول این مدت به بیش از صد شهر و روستا رفت و با افراد بسیاری مصاحبه کرد. زنان متعددی که حتی از یادآوری سختی‌هایی که کشیده بودند خودداری می‌کردند. در آخر نتیجه‌ی این تلاش‌های پی‌درپی آلکسیویچ، شاهکاری کم‌نظیر را رقم زد که می‌توان آن را دردنامه‌ی زنانِ سربازِ روسی در جنگ جهانی دوم نامید. انتشارات شوروی درباره کتاب The Unwomanly Face of War می‌گوید: «این کتاب گزارش زنده‌‌ای از گذشته‌ای دور است که سرنوشت همه‌ی ملت روسیه را تحت تاثیر قرار داد.»