آخرین تشکر بی مورد

«آخرین تشکر بی‌مورد»، رمانی مشهور از کارن پونت، نویسنده‌ی فرانسوی متولد 1980، یکی از پرفروش‌ترین آثار دهه‌ی اخیر ادبیات فرانسه به شمار می‌رود. این اثر، که در سال 2016 به عنوان اولین رمان پونت منتشر شد، در زمانی کوتاه به استقبال گسترده‌ای دست یافت، به‌ویژه در میان نسل جوان، و او را به چهره‌ای محبوب در میان خوانندگان تبدیل کرد. پونت از آن زمان تاکنون، تقریباً هر سال اثری جدید عرضه کرده و با رابطه‌ای صمیمی و پرشور با مخاطبانش، خود را به‌عنوان نویسنده‌ای پرکار و الهام‌بخش تثبیت کرده است.

داستان رمان حول محور ژولیت، زنی سی‌ساله و راوی اول‌شخص، می‌چرخد؛ زنی که از کودکی عادت به «بله» گفتن و تشکر بی‌وقفه داشته و هرگز، حتی با مادرش، مخالفتی نکرده است. او در مدرسه مطیع‌ترین دانش‌آموز و در محل کار، دستیاری است که هر دستوری را بدون چون‌وچرا می‌پذیرد. ژولیت، انسانی رام و نامرئی، چنان در پس‌زمینه‌ی زندگی دیگران محو شده که هیچ‌کس او را واقعاً نمی‌بیند. اما یک «تشکر» بیش از حد، پاسخی ناخودآگاه به تحقیر کاری، نقطه‌ی عطف داستان است؛ لحظه‌ای که میل به تغییر را برمی‌انگیزد و زنجیره‌ای از رویدادهای غیرقابل پیش‌بینی را رقم می‌زند: استعفا، کشف رویای نویسندگی، و حتی جرأت ابراز علاقه به همسایه. این رمان با نثری روان، طنزآمیز و تأمل‌برانگیز، پرسشی بنیادین مطرح می‌کند: آیا «نه» گفتن می‌تواند به رستگاری و خودشناسی واقعی منجر شود؟ «آخرین تشکر بی‌مورد» نه‌تنها داستانی از تحول شخصی، بلکه کاوشی لطیف در مرزهای اطاعت، هویت و آزادی است.

«نشستم پشت میزم، دست‌ها روی کیبورد، و به صفحه‌ی خالی خیره شدم. همیشه همین‌طور بود: کلمات دیگران را می‌نوشتم، بدون اینکه جرأت کنم چیزی از خودم بگویم. اما امروز، بعد از آن تشکر احمقانه، چیزی در من شکست. انگار تمام 'بله'هایم، مثل دیواری کاغذی، فرو ریختند. حالا، فقط یک جمله می‌خواستم بنویسم: نه. نه به آن‌ها، نه به خودمِ قدیمی. و بعد، شاید، کلمات واقعی‌ام بیرون بریزند.»