آنها سومین مجموعه شعر فاضل نظری بعد از اقلیت و گریه های امپراتور است که مشتمل بر 51 سروده در قالب غزل است. مضامین این اشعار موضاعات عاشقانه و عرفانی و همینطور چند شعر آئینی است. از مشخصه های ممتاز فاضل نظری مضمون سازی بدیع و جذاب است که در این اثر نیزاین توانایی خود را به نحو احسن به کار گرفته است. فاضل نظری توانسته است با استفاده از زبان ساده و روان در کنار مضامین بدیع و ذوق قدرتمند خود در استفاده از آرایه های شعری دوست داران شعر و ادب فارسی را با خود همراه کند. این مجموعه نسبت به مجموعه های پیشین از شادی و شور بیشتری برخوردار است، به قول خود شاعر « غم جان مایه ی آنها نیست».

گزیده ای از کتاب:

 ناگزیر از سفرم بی سرو سامان چون باد_ به گرفتــــــار رهایی نتوان گفت آزاد ** کوچ تا چند! مگر می شود از خویش گریخت!_ بال تنها غم غربت به پرستوها داد ** اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست_ غربت آن است که یاران ببرندت از یاد ! ** عاشقی چیست به جز شادی و مهر و غم و قهر !_ نه من از قهر تو غمگین نه تو از مهرم شاد** چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای_ اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد. 

 چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری ست_ جای گلایه نیست! که این رسم دلبری ست** هر کس گذشت از نظرت، در دلت نشست_ تنها گناه آینه ها زودباوری ست** مهرت به خلق بیشتر از جور بر من است_ سهم برابر همگان، نا برابری ست** دشنام یا دعای تو در حق من یکی است_ ای آفتاب، هر چه کنی ذرّه پروری ست!** ساحل جواب سرزنش موج را نداد_ گاهی فقط سکوت، سزای سبکسری ست.