اندرو در این کتاب (که در سال 2010 چاپ شده است) با طرح مجدد و روزآمد پروژه ی آندره بازن نظریه پرداز بزرگ فرانسوی در مورد سینما، سعی دارد از پی تحولات برآمده از «رسانه های نو» و تصویرپردازی دیجیتال، بار دیگر به پرسش از امکانات و معنای سینما در هزاره­ی جدید بپردازد. او در این کار تلاش دارد نظریه ی «رئالیستی» بازن را از دام تنگ نظری ها و ذات گرایی منسوب به آن نجات دهد و روایتی انعطاف­پذیر از آن ارائه دهد که قابلیت هم سخنی با تحولات جدید سینما را دارد، اما در عین حال امکان موضع گیری در قبال رویکردهایی را به ما می بخشد که، همسو با تحولات اخیر، گاه پیوند سینما و امر واقعی را از اساس نادیده می گیرند و آن را در تصویرپردازی دست کاری شده و نوعی «انیمیشن واقع نما» تحلیل می برند. اندرو بحث خود را نه به صورت انتزاعی، بلکه با رجوع به فیلم های برجسته ی تاریخ سینما، به ویژه سینمای فرانسه، و مباحث شکل گرفته پیرامون آن ها (از جمله در دوره های مختلف نشریه ی کایه دوسینما) پیش می برد، و در این میان کانون تمرکز خود را دو فیلم قرار می دهد که رابطه ای معنادار میان آن ها قائل می شود: چهارصد ضربه، اثر فرانسوا تروفو، و سرگذشت شگفت­انگیز املی پولن، اثر ژان پیر ژونه.

قرائت این کتاب برای تمامی کسانی که به تحولات تاریخ و نظریه ی سینما، تحولات اخیر در حوزه ی تکنولوژی دیجیتال و تأثیر آن ها بر ماهیت سینما، و آندره بازن و نگره ی رئالیستی علاقمندند می تواند بسیار روشنگر باشد.