ویکتوریا جونز با قیافه‌ای گرفته روی یک صندلی در فیتزجیمز گاردن نشسته بود. او به طور کلی به تفکر دربارۀ یا تقریباً می‌توانیم بگوییم به تجزیه و تحلیل دردسرهای استفادۀ بی‌موقع از استعدادهای ویژه‌اش عادت داشت. ویکتوریا مثل بیشترِ ما بود. دختری که هم محسّناتی داشت و هم معایبی. سخاوت، صمیمیت و شجاعت از محسّنات او بود و تمایل طبیعی‌اش به ماجراجویی را می‌توانیم از ویژگی‌های خوب او یا (در این دوره و زمانه که امنیت در درجۀ اول اهمیت قرار دارد) عکس آن به حساب بیاوریم. از معایب اصلی‌اش هم دروغگویی وقت و بی‌وقت بود. وسوسه درست کردن یک داستان و تعریفِ با آب و تاب آن برای دیگران چیزی بود که ویکتوریا هیچ‌وقت نمی‌توانست در برابر آن مقاومت کند. او خیلی ساده و راحت، و با اشتیاقی که انگار دارد هنر می‌کند، دروغ می‌گفت.