شرلوک هولمز علیه دراکولا: ماجرای کنت خون خوار (ادبیات پلیسی 3)

رمان «شرلوک هولمز و دراکولا»، نوشته‌ی لورن دی. استلمن، که در سال 1978 منتشر شد، تلفیقی جسورانه و خلاقانه از دنیای پلیسی آرتور کانن دویل و وحشت گوتیک برام استوکر است. این اثر، که از زبان دکتر جان واتسون روایت می‌شود، ادعایی غافلگیرکننده را پیش می‌کشد: داستان «دراکولا»ی استوکر، روایتی تحریف‌شده و پر از سانسور است که به دستور پروفسور ون هلسینگ، نقش کلیدی هولمز و واتسون را در این ماجرا پنهان کرده. واتسون، با صداقت همیشگی‌اش، پرده از حقیقتی برمی‌دارد که عقل‌گرایی بی‌رحم هولمز را در برابر موجودی نامیرا و فراطبیعی قرار می‌دهد.

داستان در لندنِ مه‌آلود و خیابان‌های تاریک رخ می‌دهد، جایی که هولمز، با ذهن تحلیلگرش، با نیرویی روبرو می‌شود که منطق را به چالش می‌کشد. تقابل این کارآگاه عقل‌مدار با موجودی که قوانین طبیعت را زیر پا می‌گذارد، هسته‌ی اصلی رمان است و خواننده را به سفری پرتعلیق می‌برد. استلمن با نثری وفادار به سبک دویل، فضایی خلق می‌کند که هم وحشت گوتیک را در خود دارد و هم معمای پلیسی را حفظ می‌کند. مضامین داستان، از جدال عقل و ماورا تا وفاداری و حقیقت‌جویی، در بستری از تنش و رازآلودگی کاوش می‌شوند. هولمز، همچنان سرد و دقیق، و واتسون، راوی احساساتی و وفادار، در کنار شخصیت‌های دنیای دراکولا، ترکیبی مسحورکننده می‌سازند.

این رمان مورد تحسین طرفداران هولمز و داستان‌های گوتیک قرار گرفته است. نشریاتی چون Booklist از «آمیزه‌ی هوشمندانه‌ی دو اسطوره‌ی ادبی» سخن گفته‌اند و خوانندگان گودریدز، تقابل هولمز با ناشناخته‌ها را «شگفت‌انگیز و نفس‌گیر» خوانده‌اند، هرچند برخی معتقدند فراطبیعی بودن دراکولا گاهی با منطق هولمز ناسازگار است. «شرلوک هولمز و دراکولا» برای دوستداران داستان‌های پلیسی و وحشت، تجربه‌ای منحصربه‌فرد است؛ اثری که مرزهای ژانر را درمی‌نوردد و منطق را در برابر اسطوره به آزمون می‌گذارد.

«در تاریکی خیابان بکر، هولمز به سایه‌ها خیره شد و گفت: 'واتسون، این موجود نه با خون، که با رازها زنده است؛ و من آن‌ها را خاکستر خواهم کرد.' مه غلیظ، رازی شوم را در خود پنهان کرد.»