شب هالووین است و اهالیِ قلعه‌ی باستانیِ کاستِل، یعنی آقای کلّه‌کدو (یک آدم-کدوی موذی و خبیث!)، استاد گوربه‌گور (یک زامبیِ خسته!) و جناب کُهنه‌پیچ (یک مومیاییِ هزارودویست‌ساله، از نوادگانِ فراعنه‌ی مصر!)، به‌رسمِ هر سال برای شرکت در مراسم آماده می‌شوند. سرگرمیِ این مُرده‌های نَمُردنی -که برعکسِ ظاهرِ ترسناک‌شان، از حسّ طنز خوبی هم برخوردار هستند- در شب هالووین، ترساندنِ مردمی است که برای برگزاری مراسم، به قلعه‌ی کاستِل می‌آیند! البته با این‌که اهالیِ قلعه، قصدِ بدی ندارند و هدف‌شان فقط شیطنت و بازیگوشی است ولی -به‌قول معروف- آن‌ها شوخی‌شوخی مردم را می‌ترسانند و مردم جدّی‌جدّی سکته‌های ناقص می‌زنند و روانه‌ی بیمارستان‌ها می‌شوند! این امر، ممکن است احساساتِ نداشته‌ی قلعه‌نشینان را اندکی جریحه‌دار کند ولی چاره‌ای نیست، برای یک نامیرا، ترسناک بودن، از نان شب واجب‌تر است!!