تجارت جهانی كالا و خدمات از دو جنبه‌ی مهم اهمیت دارد. اول، اقتصادها از طریق تجارت نیازهای یكدیگر را با حداقل هزینه برای طرفین تامین می‌كنند. از این منظر با توجه به «مزیت‌های نسبی» مختلفی كه در كشورها وجود دارد، تقسیم كار بین‌المللی بهترین راه برای دسترسی به رفاه و رشد اقتصادی بیشتر است. این همان نكته و یا نظریه‌ای استت كه «دیوید ریكاردو» در ابتدای قرن نوزدهم مطرح و آن را به نام خود در متون اقتصادی و بازرگانی ثبت كرد. دوم و مهم‌تر آن كه، اقتصادها از طریق تجارت كالا و خدمات، با فناوری‌هایی نوین آشنا می‌شوند. از این منظر تجارت جهانی شاهراه‌ یادگیری است. در واقع، اقتصادها با روی آوردن به تجارت، سیاست بازتری را دنبال می‌كنند كه اجازه‌ی تبادل اطلاعات و انتقال و جذب دانش علمی و فنی موجود در پیشروترین مرزهای جهان را به آن‌ها می‌دهد. این مسأله، به‌ویژه در این دوره‌ی متأخرِ اقتصاد جهانی برجسته‌تر است؛ چرا كه از یك سو فناوری تولید بسیار پیشرفته‌تر شده است و ارتباطات تجاری سازمان یافته‌، زمینه‌ی آشنایی با فناوری به‌كار رفته در تولید كالاها و خدمات و اشاعه‌ی آن را فراهم می‌كند؛ از سوی دیگر، بخش عمده‌ای از تجارت به صورت درون بنگاهی و بین‌بنگاهی انجام می‌گیرد كه امكان انتقال و جذب دانش علمی و فنی موجود در مرزهای جهانی را فراهم‌تر می‌كند. نكته‌ی دوم نیز مرتبط با همان مفهوم و نظریه‌ی مزیت نسبی ریكاردوست.