یکی از جذاب‌ترین بخش‌های دنیای ادبیات و هنر، نمایشنامه‌ها هستند. نمایشنامۀ «به‌سوی دوزخ، ای بی‌گناهان» نوشتۀ بختیار علی، نویسندۀ معروف کردستان عراق است. بختیار علی به‌خاطر نثر شاعرانه‌اش و کاوش در مضامین فلسفی در متن جامعه و تاریخ قوم کرد شهرت دارد. آثار او اغلب راجع‌به پیچیدگی‌های هویت، حافظۀ تاریخی و شرایط انسانی است و گاها منعکس‌کنندۀ مبارزات و مقاومت مردم کردستان عراق می‌باشد. به‌طور کلی حال‌وهوای نوشته‌های بختیار علی آمیزه‌ای از رئالیسم جادویی و تکنیک‌های روایی پست‌مدرن است که در‌نهایت منجر به خلق داستان‌های پیچیده‌ای می‌گردد که درک خوانندگان از واقعیت و داستان را به چالش می‌کشد. بختیار علی در سبک نوشتاری غنی خود اغلب از فولکلور و اساطیر کردی برای پرداختن به مسائل معاصر استفاده می‌کند.
همچون دیگر نمایشنامه‌ها، «به‌سوی دوزخ، ای بی‌گناهان» نیز با معرفی شخصیت‌های نمایش شروع می‌شود. نمایشنامه هجده پرده را در نظر گرفته است که ابتدای هر پرده فضای مورد‌نظر ترسیم می‌گردد و سپس دیالوگ‌ها آغاز می‌شود. مضمون کلی نمایشنامه انتقاد از شرایط موجود در جامعۀ کردستان و البته در منطقۀ خاورمیانه به‌طور کلی است. در این نمایشنامه نشان داده می‌شود که چطور بسیاری از اعمال و کنش‌هایی که مردم انجام می‌دهند گناه دانسته می‌شود در حالی‌که این اعمال واقعا گناه نیستند. در عین‌حال، مردم از شرایط جامعۀ خود راضی هستند و سپاسگزار خدا و حاکمان‌اند. از همین رو بختیار علی، نام نمایشنامه را «به‌سوی دوزخ، ای بی‌گناهان» گذاشته است. جدای از بعد انتقادی نمایشنامه، فضای احساسی حاکم بر داستان کاملا غم‌آلود است. بختیار علی به خوبی خوانندگان را بر می‌انگیزد تا انسان‌هایی را تصور کنند که در عین بی‌گناهی، در جهنم زندگی می‌کنند و در کمال تعجب شاکر‌اند.