کتاب «بوطیقای نثر »، همان چیزی را منکر می شود که طبق سنت های روایی، ماده ی اولیه ی حکایت را تشکیل می دهد، یعنی ماجراهای عاشقانه یا جنگی یا کامیابی های زمینی. این کتاب نوعی دن کیشوت است، یعنی با رمان های شوالیه ای در می افتد و از این طریق در واقع با نوع رمان مقابله می کند، تنها تفاوت شاید در این است که زودهنگام نوشته شده. با این همه، در بطن خود، در اندیشه ی انتقام جویی است. حکایت نوعی هدایت کردن است یا به بیان دیگر انتخاب راهی است به جای راه دیگر. نوع رمان به طور کلی برای این درست شده که ماجراهای زمینی را تعریف کند، اما جام گراآل به عنوان شیء، موجودیتی آسمانی دارد. بنابراین تضاد در خود عنوان است که به چشم می خورد. کلمه ی جستجو به شاخص ترین فرآیند حکایت و در نتیجه به امور زمینی برمی گردد و این، یعنی گراآل، مترادف فرا رفتن از امور زمینی به سوی امور آسمانی است. اینچنین است که وقتی پوفیله می گوید: "گراآل تجلی رمانی خداست"، دو واژه ی به ظاهر ناهمساز را در کنار هم قرار می دهد، خدا در رمان متجلی نمی شود، رمان جزئی از قلمرو شیطان است، نه قلمرو خدا.