بیابان تاتارها، نام شناخته شده ترین کتاب دینو بوتزاتی و آینه ی تمام نمای سبک و سیاق عجیب و رویاگونه ی آثار این نویسنده است. بسیاری از منتقدین، این رمان را الهام گرفته از رمان قصر، نوشته ی کافکا، می دانند اما داستان جذاب و به یاد ماندنی این اثر درباره ی فقدان، تعلل و آرزوهای بر باد رفته، به نوبه ی خود حرف های بسیاری برای گفتن دارد. داستان، سربازی به نام جیووانی دروگو را دنبال می کند که خانه را به خاطر انجام مأموریتی در دژی کوهی بر روی مرز تاتار ترک می کند. ذهن دروگوی جوان، پر از رویاهایی درباره ی افتخارآفرینی ها و پیروزی های نظامی است؛ اما زمانی که به آن جا می رسد، با قلعه ای رو به ویرانی رو به رو می شود که به منظور مقابله با دشمنی ساخته شده که برای نسل هاست اثری از آن دیده نشده است. ساکنین این قلعه ی نظامی، وقت خود را با بازی و جر و بحث می گذرانند و در مواقع استراحت، به بیابان خیره می شوند و قصه هایی درباره ی سراب ها و چیزهای عجیب و غریبی که دیده اند، رد و بدل می کنند. با گذشت زمان، قلعه اهمیت خود را از دست می دهد و بلندپروازی های جیووانی نیز شروع به محو شدن می کند تا روزی که نیروهای دشمن در این بیابان متروک، گرد هم می آیند و آماده ی نبرد می شوند.