وقایع کتاب «بین‌القصرین» از سال 1917، یعنی زمانی که جهان هنوز درگیر جنگ جهانی اول است، آغاز می‌شود و در سال 1919، سالی که انقلاب مصر اتفاق می‌افتد، پایان می‌یابد.
داستان کتاب «بین‌القصرین» دربارۀ مردی به نام سید احمد عبدالجواد و خانوادۀ اوست. احمد عبدالجواد مردی است که با خانواده‌اش رفتاری خشن و مستبدانه دارد و قوانینی متعصبانه و سختگیرانه را در خانه وضع کرده است اما بیرونِ خانه، مردی عیاش و خوشگذران و نیز خوش‌رو و خوش‌برخورد است.
کتاب «بین‌القصرین» با ارائۀ تصویری از تنهایی امینه، همسر عبدالجواد که زنی سنتی و خرافی و تابع اوامر شوهر است، و انتظار او برای به خانه برگشتنِ شوهرش، که طبق معمول تا دیروقت شب به عیاشی در بیرونِ خانه مشغول است، آغاز می‌شود و با نقل آنچه در خانوادۀ عبدالجواد بین زن و شوهر و فرزندانشان اتفاق می‌افتد و نیز نقل زندگی عیاشانۀ عبدالجواد، در بیرون از خانه و پنهان از چشم زن و فرزندانش، ادامه می‌یابد و در ادامۀ رمان می‌بینیم که پسران عبدالجواد از عیاشی‌های پدرشان باخبر می‌شوند.
نجیب محفوظ در کتاب «بین‌القصرین» اقتدار و استبداد پدرسالارانه در خانوادۀ عبدالجواد را به استبداد حاکم بر جامعه و اقتدار سیاسی پیوند می‌دهد و این‌گونه است که مسائل شخصی خانوادۀ عبدالجواد به مسائل عمومی جامعۀ مصر در اوایل قرن بیستم تعمیم می‌یابد و ضمناً مسائل و کشمکش‌های انسانیِ جهانشمولی را که هر انسانی در هرکجای دنیا ممکن است با آن‌ها درگیر باشد به تصویر می‌کشد.
رنج و تنهایی و ترس‌ها و اضطراب‌های زنانِ گرفتار در جوامع سنتیِ مردسالار و نیز اوضاع سیاسی مصر در اوایل قرن بیستم و تقابل سنت و تجدد در جامعه‌ای که تازه در آستانۀ گذار از سنت به مدرنیته است از درونمایه‌های اصلی کتاب «بین‌القصرین» هستند و نجیب محفوظ این‌ها همه را با قصه‌پردازی‌ای ماهرانه روایت می‌کند.