“تاتارخندان” رمانی جذاب است و در اصل برشی از تاریخ اجتماعی ایران است که نویسنده، با گشت و گذار در واقعیت های اجتماعی روزانه، خواننده را پابه پای راوی که پزشکی است جوان و سرخورده از یک شکست عشقی، ودلگیر از نقشی که مدرنیته‌ی نارس بر او تحمیل کرده، همه‌ی خوشی‌ها، لذت‌های‌ زندگی شهری و آسایش روزگار مدرن را کنار گذاشته و می‌خواهد که با تفکر و جستجو در درون خود، آرامش‌ذهن‌ خویش را در تبعیدی خودخواسته بازیابد.

راوی در نهایت ناامیدی و آشفتگی، بی آن که بداند “تاتار خندان” کجاست و چگونه جایی‌ است ،برای فرار از آنچه که برایش قابل‌تحمل نیست و روح اش را می‌خورد ، خیلی اتفاقی و شاید هم به خاطر پسوند “خندان” آنجا ، تاتار خندان را به عنوان محل جدید خدمت اش انتخاب کرده و با وسایل زندگی‌اش راه می افتد که بتواند وقت خود را راحت بِکُشَد …. اما وقتی پای نیاز انسانها به امداد و یاری و رسالت انسانی در زمان‌های سخت فرا می‌رسد و مردم روستای تاتار خندان و آبادی‌های اطراف را غرق دررنج، خرافه و نیازمندی می‌بیند و اما همچنان آنان را شاد و امیدوار می‌‌بیند، شیفته‌ی آنها شده و چنان با آنها صمیمیی‌می‌شود که دیگر سر از پا نمی‌شناسد و لبخند شوق و نور رضایتی که با درمان بیماران و انجام وظیفه‌ی انسانی‌اش به عنوان یک پزشک، در اعماق روح اش می‌تابد را با هیچ چیز عوض نمی‌کند ….. راوی رمان ( ” رضا ” ) است که ……