کتاب تعلق نوشته آیت‌اللّه محی‌الدین حائری شیرازی به موضوع تحول انسان و محورهای مهم آن می پردازد.

وقتی من متعلق به حد محدودی باشم، از آگاهی‌ام به‌عنوان مانعی بر سر راهم عبور می‌کنم؛ یعنی از روی آگاهی‌ام می‌پَرم و به آن چیزی که به آن تعلق دارم می‌رسم؛ آگاهی‌ام را می‌پوشانم تا مزاحم من نباشد؛ با آگاهی‌ام می‌جنگم برای اینکه به آن آرزوی خودم برسم؛ سعی می‌کنم ندانم و نشنوم و نفهمم؛ سعی می‌کنم در جاهایی که ممکن است چیز تازه‌ای یاد بگیرم، قدم نگذارم تا در راه آن آرزو و تعلق، برای خودم مانعی درست نکرده باشم.

خب، اگر به جای پستی متعلق شدم، دیگر آگاهی من کاری نمی‌کند و به‌عکس، اگر به مقام منیعی متعلق شدم، اما به راه رسیدن به آن آگاهی نداشتم، در اینجا تعلق من مرا به کسب آگاهی وادار می‌کند. تعلقم به آن مطلب عالی و مسئلهٔ اعلا، به من هشدار می‌دهد که بروم وسایل این حرکت را آماده کنم و راهش را بشناسم.

آیت‌اللّه محی‌الدین حائری شیرازی در این کتاب به موضوع تعلقات دنیوی انسان و نقش بازدارنده آنها را در تحول روحی و رشد و کمال انسانی برشمرده و تشریح کرده است.

کتاب در ده جلسه تنظیم شده که جلسه یا فصل دهم آن شامل پرسش و پاسخ‌هایی در این زمینه است.