تعمیر زنده ها

«تعمیر زنده‌ها»، رمانی تأثیرگذار و بصری از میلیس دوکرانگل، نویسنده‌ی فرانسوی، که در سال 2014 منتشر شد، روایتی نفس‌گیر از بیست‌وچهار ساعت پرتنش و عاطفی است که در آن، زندگی و مرگ در مرزهای شکننده‌ای به هم می‌رسند. داستان حول محور سیمون لیمبو، پسر 19 ساله‌ای پرجنب‌وجوش و عاشق موج‌سواری، می‌چرخد که پس از سانحه‌ای رانندگی، در حالت مرگ مغزی فرو می‌رود. این رمان، که با نثری شاعرانه و پر از تصاویر زنده نوشته شده، نه‌تنها به والدین سیمون – ماریان و شان – می‌پردازد که در وحشت و ناامیدی غرق شده‌اند، بلکه به زنجیره‌ای از پزشکان، پرستاران و گیرندگان عضو می‌پردازد که در این لحظات حساس، با احساسات، وسواس‌ها و تنهایی‌های خود دست‌وپنجه نرم می‌کنند.

در ابتدا، وحشت والدین مانند چنگالی بر گلوی خواننده فرود می‌آید؛ ماریان خود را به خاطر عدم حفاظت از سبک زندگی بی‌پروای سیمون سرزنش می‌کند، در حالی که شان با خشم و انکار، با کادر پزشکی درگیر است و با صدور مجوز اهدای عضو به‌شدت مخالفت می‌ورزد. دوکرانگل با ظرافتی خارق‌العاده، به پزشکان و پرستاران چهره‌ای انسانی می‌دهد: از توماس رمی، هماهنگ‌کننده‌ی اهدای عضو که با وسواس حرفه‌ای‌اش زندگی را نجات می‌دهد، تا جراحان و پرستارانی که در میان خستگی و احساسات پنهان‌شان، لحظه‌های کوچک انسانی را تجربه می‌کنند. سیمون، که پیش از حادثه در اوج جوانی و سلامت بود، به کیسی ایده‌آل برای اهدای عضو تبدیل می‌شود، و این رمان به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه قلب او، نه‌تنها جسمانی، بلکه نمادی از انتقال زندگی، عشق و امید است.

موضوع اصلی «تعمیر زنده‌ها» پذیرش مرگ و واقعیت است؛ مبارزه‌ی والدین با ایده‌ی زندگی بدون سیمون، جوانی که تمام لحظاتش را با شور و بی‌ترس زندگی می‌کرد. رمان همچنین به پرسش عمیقی می‌پردازد: چرا برخی، با وجود امکان نجات جان دیگران، نمی‌توانند با اهدای عضو کنار بیایند؟ دوکرانگل با جملاتی قدرتمند و نثری بصری، از طریق افکار، احساسات و اعمال شخصیت‌ها، جهانی خلق می‌کند که خواننده را در عمق رنج و رستگاری انسانی فرو می‌برد. این اثر، که برنده‌ی جوایز متعددی از جمله جایزه‌ی RTL-Lire شده، اثری است که پس از خواندن، قلب را برای همیشه تغییر می‌دهد.

«در اتاق سرد ICU، قلب سیمون هنوز می‌تپید، اما چشمانش برای همیشه بسته بود. ماریان دستش را گرفت و زمزمه کرد: 'تو همیشه موج‌ها را می‌گرفتی، حالا برو و زندگی را به کسی دیگر بده.' در آن لحظه، انگار تمام دنیا در آن تپش متوقف شده بود؛ تپشی که نه پایان، بلکه آغاز چیزی تازه بود.»