زمانی که گوتۀ ۴۵ ساله بین سال‌های ۱۷۹۴ و ۱۷۹۵ مجموعۀ داستان‌های کوتاه حاضر را آفرید، اروپا تحولات سیاسی بزرگی را پشت سر می‌گذاشت. در این اوضاع نابسامان، فریدریش شیلر شاعر، ماهنامه‌ای به نام دی هورن منتشر کرد. وقتی شیلر از گوته تقاضای همکاری کرد، او اعلام آمادگی و فوراً نگارش تفنن و سرگرمی ‌های مهاجران آلمانی را آغاز کرد.

بستر داستانی تفنن و سرگرمی های مهاجران آلمانی نیز مانند هزار و یک شب تیره‌وتار است، در جایی که گروهی انسان بافرهنگ تحت‌تأثیر عواقب التیام‌بخش هنر قصه‌گویی از درگیری‌های ویرانگر حزبی فارغ می‌شوند. این موضوع به طور مستمر در بافت کلی داستان‌ها وجود دارد.

در این جا هر یک از چهره‌ها با شخصیتی تیز و شفاف ترسیم می‌شوند: طرف‌داران بینش‌های متضادی که به ستیز باهم برخاسته‌اند؛ آنانی که در پی ایجاد توازن هستند و نهایتاً چهره‌هایی که خویشتن‌داری به خرج می‌دهند. مشاجرۀ کارل و عضو شورای سری پرده از مصیبتی برمی‌دارد که باید التیام یابد. این مشاجره به افتضاحی که مشخصۀ آن دوران بود منتهی می‌گردد، وضعیتی که البته در شأن آن جمع نبود. جالب‌توجه آنکه در این نزاع لفظی، نه کارل جوان طرف‌دار انقلاب، بلکه آن مرد محافظه‌کار مسن است که الفاظ و نحوه بیان تندوتیز به کار می‌برد. پس از نزاع مردان، خانم خانه، بارونس، خواسته خود جهت التزام به رفتار مقبول را به کرسی می‌نشاند. او می‌خواهد مقولات سیاسی از بحث جمع بیرون رفته و به‌جای آن موضوعات مسالمت‌جویانه ادبی و علمی مطرح شوند.