تمثیلات (فارسی - آلمانی)

آثار فرانتس کافکا، آن‌گونه که از او بر جای مانده، نشان می‌دهد که تمثیل برایش نه تنها ژانری ادبی، بلکه آیینه‌ای از جهان زیسته‌اش است؛ جهانی آکنده از ابهام‌ها و لایه‌های پنهان که با نگاهی ژرف، هستی‌شناسی او را برملا می‌کند. کافکا، نویسنده‌ای آلمانی‌زبان که هویت خویش را در ادبیات می‌جست، هرگز در پی نوآوری‌های پرهیاهو نبود، بلکه از خلال قصه‌هایش، ابهام‌های وجودی را به تصویر می‌کشید و نقش تمثیل را در تاریخ ادبیات معاصر، به مثابه پلی میان واقعیت و کابوس، برجسته می‌ساخت. ناتمام ماندن برخی آثارش –چنان‌که در رمان‌هایی چون «محاکمه» و «قصر» می‌بینیم– نه از ناتوانی، که از ساختار جهان‌بینی‌اش سرچشمه می‌گیرد؛ جایی که پایان‌ها، همچون آغازها، در مهی از پرسش‌ها گم می‌شوند. فرانتس کافکا، زاده 3 ژوئیه 1883 در پراگ، یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان سده بیستم است و آثاری چون «مسخ»، «محاکمه» و «قصر» –که با روایت‌های فراواقع‌گرایانه و کافکایی‌شان، نامعقول‌های روزمره را به چالش می‌کشند– او را به نمادی از ادبیات غرب بدل کرده‌اند. او به دوست دیرینه‌اش، ماکس برود، وصیت کرد که تمام دست‌نوشته‌هایش را بسوزاند، اما برود، با نافرمانی‌ای که مرز دوستی و خیانت را می‌لرزاند، آثار را حفظ و منتشر کرد و کافکا را به شهرت جهانی رساند. کافکا سرانجام در 3 ژوئن 1924، بر اثر سل، در کلینیکی نزدیک وین درگذشت و جهانی را که در قصه‌هایش ساخته بود، ناتمام رها کرد.

«وقتی گرگور سامسا یک صبح از آسایش‌های خواب پریشان‌برانگیزش بیدار شد، دید که در رختخوابش به حشره عظیم‌الجثه‌ای تبدیل شده است.»