جکلین وودسن در کتاب تو تنها نیستی کلاسی را خلق کرده که دانش‌آموزان بسیاری آرزوهای آن را داشتند: زنگی برای حرف زدن! داستان از اینجا شروع شد که خانم لاورن از شش دانش‎‌آموز خواست تا همدیگر را در کلاس هنر ملاقات کنند. البته آن‌ها قبلاً همدیگر را می‌شناختند، اما این بار قرار نبود از ریاضی، علوم یا ادبیات حرف بزنند. راستش حتی قرار نیست تمرین هنری انجام دهند. تکلیف آن‌ها فقط یک چیز است: حرف بزنید! این تکلیف بچه‌ها را گیج کرد، چون هیچ موضوع مشخصی وجود نداشت اما جلسات هفتگی کلاس هنر خیلی زود به پناهگاه تبدیل شد، به مکانی امن برای گفتن حرف‌های نگفته و شنیدن حرف‌های شنیده نشده ...

این شش دانش‌آموز هر کدام به شکلی با مشکلات زندگی درگیر هستند، اما نمی‌توانند یا نمی‌خواهند از کسی کمک بگیرند. زنگ کلاس هنر فرصتی است تا بچه‌ها بتوانند از احساساتشان درباره فوت مادر، به زندان افتادن پدر و مواجه شدن با مفهوم نژادپرستی صحبت کنند. به لطف توجه و درایت معلم، حالا آن‌ها محرم اسرار همدیگر هستند و بعد از هر جلسه با قلبی آسوده از کلاس خارج می‌شوند.