خاما

«خاما»، رمانی از یوسف علیخانی، روایتی است که با زبانی نو، از درد و عشق سخن می‌گوید؛ عاشقانه‌ای غم‌انگیز اما نه غرق در سوگ، رویایی اما نه دور از دسترس، آرام اما نه یکنواخت. این رمان، داستانی عاشقانه است که از دل جنگ و تبعید سر برآورده، روایتی که کمتر شنیده یا خوانده‌ایم.

داستان «خاما» از سرنوشت کردهایی می‌گوید که در دوران رضاخان، به جرم مبارزه با ترک‌های ترکیه در دامنه‌های آرارات، به ارسباران تبعید شده‌اند. در این سرزمین بیگانه، جز خودشان چیزی ندارند. با این همه، در میان رنج و ملال تبعید، عشق در قلب‌هایشان جوانه می‌زند. خلیل، جوانی از این قوم، با پدری جسور و مادری شریف، دل به خاما می‌بازد؛ دختری که معشوقه‌ای در مرکز این روایت است. عشق آن‌ها، در بستر این تبعیدگاه، داستانی شنیدنی و لطیف می‌آفریند.

«خاما» با نثری روان و گیرا، خواننده را به جهانی می‌برد که در آن عشق، حتی در سخت‌ترین روزگاران، راه خود را می‌یابد. این رمان، اثری است که برای دوستداران داستان‌های پارسی و عاشقانه‌های ریشه‌دار در تاریخ و فرهنگ، تجربه‌ای به‌یادماندنی خواهد بود.

«خاما زیر لب چیزی گفت، اما خلیل نشنید. باد سردی از کوه می‌وزید و صدای زنگوله‌های گوسفندان را با خود می‌آورد. خلیل چشم به خاما دوخت و گفت: «هر جا باشم، تو را پیدا می‌کنم.» خاما لبخند زد، اما نگاهش به دوردست بود، جایی که انگار کوه‌ها رازهایشان را پنهان کرده بودند.»