خاما باید نوشته می‌شد.
یک‌بار یکی خیلی سال قبل او را زندگی کرد و در شبی، این راز مگو را گفت و دیگر به سخن درنیامد؛ لال شد.
گذشت و گذشت و گذشت، تا رسید به ادامه‌ی او که کارش گفتن است. نگفت، نوشت. نوشت تا هم‌ او زنده شود و هم خاما زنده بماند.
و حالا در دنیای کلمه‌ها، همه زیر اناردرخت‌ها قرار می‌گذارند و دیگر هیچ اناردرختی، ناشناس نمانده و عاشقان به رقص درآمد‌ه‌اند؛ دور این حلقه‌ی آتش که خاما، ماناست.